روبر برسون (به فرانسوی: Robert Bresson) (زاده ۲۵ سپتامبر ۱۹۰۱ فرانسه - درگذشته ۱۸ دسامبر ۱۹۹۹ فرانسه) کارگردان و فیلم نامه نویس فرانسوی بود که فیلم هایش به سبک روحانی و پارسایانه شهرت داشت. او نفش بسزایی در ایجاد هنر فیلم سازی ایفا کرد و تأثیر بزرگی بر موج نوی فرانسه گذاشت. ژان-لوک گدار درباره برسون گفته که «برسون سینمای فرانسه است همانطور که داستایفسکی ادبیات روس است و موتسارت موسیقی آلمان.»
فرشتگان گناه (Les Anges du péché, 1943)
بانوان جنگل بولونی (Les Dames du Bois de Boulogne, 1945)
خاطرات یک کشیش روستا (Journal d'un curé de campagne, 1951)
محکوم به مرگی گریخته است (Un condamné à mort s'est échappé ou Le vent souffle où il veut, 1956)
جیب بر (Pickpocket, 1959)
محاکمه ژاندارک (Procès de Jeanne d'Arc, 1962)
ناگهان بالتازار (Au hasard Balthazar, 1966)
موشت (۱۹۶۷) (Mouchette, 1967)
زن نازنین (Une femme douce, 1969)
چهار شب یک رؤیابین (Quatre nuits d'un rêveur, 1971)
لانسلو دو لاک (Lancelot du Lac, 1974)
شاید شیطان (Le Diable probablement, 1977)
پول (L'argent, 1983)
برسون در پوی دو دوم به دنیا آمد. در ابتدا بیشتر حول و حوش نقاشی و عکاسی کار می کرد تا اینکه اولین فیلم کوتاهش را در سال ۱۹۳۴ ساخت. در طول جنگ جهانی دوم به مدت یک سال در زندان های ارتش نازی به سر برد در سال ۱۹۴۳ برسون اولین فیلم بلند خود را (فرشتگان خیابان) ساخت .او در فیلم خانم های بوا دوبولون (خانم های پارک) آخرین همکاری خود را با بازیگران حرفه ای انجام داد. با فیلم خاطرات یک کشیش روستا او شروع به ساختن آثاری مینی مالیستی کرد و از آن به بعد نیز این سبک برای بقیه فیلم های او باقی ماند. البته بدین تربیت چون فیلم های او بسیار شخصی بودند و هیچ عنصر عامه پسندی در آن ها وجود نداشت به زحمت می توانست برای خود تهیه کننده ای پیدا کند و برای او ساختن بیش از یک فیلم در پنج سال تقریباً غیرممکن بود .اما در هر حال در اطراف کارهای او منتقدان متعصب بسیار زیادی وجود داشت. او در دهه هشتاد از فیلم سازی دست کشید و در سال ۱۹۹۹ به مرگ طبیعی در گذشت .
رویکرد هنری ابتدایی برسون مبتنی بر جدا کردن زبان سینما از زبان تئاتر بود که اغلب متکی به نحوهٔ اجرای بازیگران است. بازیگران او با تنیک 'بازیگر-مدل' می بایست هر صحنه را چند بار تکرار می کردند تا جایی که نتیجه کار هیچ شباهتی به 'اجرا' نداشته باشد. او خود در مصاحبه ای گفته است که «سعی دارم از بیان به وسیله چهره و ژست و لحن صدا امتناع کنم و بازیگران را به سمت اعمال ناخودآگاه سوق دهم.
برخی بر این باورند که تربیت و نظام اعتقادی کاتولیکی برسون در پس ساختار زمینه ای اکثر فیلم های او قرار دارد. زمینه های تکرار شونده در فیلم های او شامل رستگاری، سعادت می شوند. یکی از نمونه های آن در فیلم یک متهم محکوم به مرگ گریخت قابل مشاهده است که در آن یک فیلم نامه ساده در مورد فرار یک زندان جنگی را می توان به عنوان استعاره ای از روند پر رمز و راز رستگاری بازخوانی کرد.
فرشتگان گناه (Les Anges du péché, 1943)
بانوان جنگل بولونی (Les Dames du Bois de Boulogne, 1945)
خاطرات یک کشیش روستا (Journal d'un curé de campagne, 1951)
محکوم به مرگی گریخته است (Un condamné à mort s'est échappé ou Le vent souffle où il veut, 1956)
جیب بر (Pickpocket, 1959)
محاکمه ژاندارک (Procès de Jeanne d'Arc, 1962)
ناگهان بالتازار (Au hasard Balthazar, 1966)
موشت (۱۹۶۷) (Mouchette, 1967)
زن نازنین (Une femme douce, 1969)
چهار شب یک رؤیابین (Quatre nuits d'un rêveur, 1971)
لانسلو دو لاک (Lancelot du Lac, 1974)
شاید شیطان (Le Diable probablement, 1977)
پول (L'argent, 1983)
برسون در پوی دو دوم به دنیا آمد. در ابتدا بیشتر حول و حوش نقاشی و عکاسی کار می کرد تا اینکه اولین فیلم کوتاهش را در سال ۱۹۳۴ ساخت. در طول جنگ جهانی دوم به مدت یک سال در زندان های ارتش نازی به سر برد در سال ۱۹۴۳ برسون اولین فیلم بلند خود را (فرشتگان خیابان) ساخت .او در فیلم خانم های بوا دوبولون (خانم های پارک) آخرین همکاری خود را با بازیگران حرفه ای انجام داد. با فیلم خاطرات یک کشیش روستا او شروع به ساختن آثاری مینی مالیستی کرد و از آن به بعد نیز این سبک برای بقیه فیلم های او باقی ماند. البته بدین تربیت چون فیلم های او بسیار شخصی بودند و هیچ عنصر عامه پسندی در آن ها وجود نداشت به زحمت می توانست برای خود تهیه کننده ای پیدا کند و برای او ساختن بیش از یک فیلم در پنج سال تقریباً غیرممکن بود .اما در هر حال در اطراف کارهای او منتقدان متعصب بسیار زیادی وجود داشت. او در دهه هشتاد از فیلم سازی دست کشید و در سال ۱۹۹۹ به مرگ طبیعی در گذشت .
رویکرد هنری ابتدایی برسون مبتنی بر جدا کردن زبان سینما از زبان تئاتر بود که اغلب متکی به نحوهٔ اجرای بازیگران است. بازیگران او با تنیک 'بازیگر-مدل' می بایست هر صحنه را چند بار تکرار می کردند تا جایی که نتیجه کار هیچ شباهتی به 'اجرا' نداشته باشد. او خود در مصاحبه ای گفته است که «سعی دارم از بیان به وسیله چهره و ژست و لحن صدا امتناع کنم و بازیگران را به سمت اعمال ناخودآگاه سوق دهم.
برخی بر این باورند که تربیت و نظام اعتقادی کاتولیکی برسون در پس ساختار زمینه ای اکثر فیلم های او قرار دارد. زمینه های تکرار شونده در فیلم های او شامل رستگاری، سعادت می شوند. یکی از نمونه های آن در فیلم یک متهم محکوم به مرگ گریخت قابل مشاهده است که در آن یک فیلم نامه ساده در مورد فرار یک زندان جنگی را می توان به عنوان استعاره ای از روند پر رمز و راز رستگاری بازخوانی کرد.
wiki: روبر برسون