خبر داشتن

اسمع

خبر داشتن. [ خ َ ب َ ت َ ] ( مص مرکب ) مطلع بودن. آگاهی داشتن. واقف بودن. اطلاع داشتن :
ز رستم همانا نداری خبر
که گیتی ازو گشته زیر و زبر.سخن وزیر بغنیمت گیر که گفته است ترا نصیحت گوید و خداوند خبر ندارد. ( تاریخ بیهقی ).
ز مردم آن بود ای پور ازین دوپای روان
که فعل دهر فریبنده را خبردارد.خفته چه خبر دارد از چرخ و کواکب
ما را ز چه رانده ست برین گوی مغبر.راهشان یوز گرفتست و ندارند خبر
زان چو آهو همه در پوی و تک و با نظرند.دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت
ما را شکار کرد و بیفکند و بر نداشت.خبر داشت کان شاه اندوهناک
در آن ره کند خویشتن را هلاک.از عامریان یکی خبر داشت
این قصه بجای خویش برداشت.چو هروقت کان حرف بنگاشتی
ز پیروزی خود خبر داشتی.ز چوب زهر چون چوپان خبر داشت
چراگاه گله جای دگر داشت.رمیده ای که نه از خویشتن خبر دارد.
نه از ملامت بیگانه و نصیحت خویش.غافل خبر ندارد از اندوه عاشقان
خفته ست و عیب مردم هشیار میکند.دانی که خبر ز عشق دارد
آن کز همه عالمش خبر نیست.تو ای توانگر حسن از غنای درویشان
خبرنداری اگر خسته و اگر ریشند.بگفتا بیا تا چه داری خبر
چرا سر نبستی بفتراک در.خبرداری از خسروان عجم
که کردند بر زیردستان ستم.شب دیگر از ذکر و طاعت نخفت
مریدی ز حالش خبر داشت گفت.و آدمیزاده ندارد خبر از عقل و تمیز.چه خبر دارد از پیاده سوار
او همی میرود تو می تازی.خضر این بادیه دنبال خطر میگردد
چه خبر ما ز سر بی خبر خود داریم.