دو تویی

صفت و حالت دو تو .

دوتویی. [ دُ ] ( حامص مرکب ) صفت و حالت دوتو. دوتو بودن. دولایی و دوتایی. انحنا و خمیدگی.لایی منضم به لای دیگر. ( یادداشت مؤلف ) :
بدنها همه در دوتویی زره
زنخها همه در دوتایی لثام. || ( ص نسبی ، اِ مرکب ) دوتایی. نوعی جامه است :
دوزم به جبه خرمی پار و پیرهن
امسال از دوتویی پیرار می کنم.با قبای دوتویی و چمته
همچو اهل نفاق باشد یار.نگیرند ازین جمله با خویشتن
دوتویی و یکتایی پیرهن.ای که یکتاییت از زیر دوتویی بمی است
این چنین زیر و بمی برد ز ما صبر و قرار.