۱ - ( مصدر ) تولید غنچه شدن در گل و درخت ۲ - ( مصدر ) غنچه آفریدن .
غنچه بستن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
غنچه بستن. [ غ ُ چ َ / چ ِ ب َ ت َ ] ( مص مرکب ) کنایه از غنچه آفریدن. ( آنندراج ). آفریدن و ایجاد غنچه :
جان فدای دهنت باد که در باغ وجود
چمن آرای جهان خوشتر ازین غنچه نبست.
اگر در دست من میبود اول بار میبستم.
جان فدای دهنت باد که در باغ وجود
چمن آرای جهان خوشتر ازین غنچه نبست.
حافظ ( از آنندراج ).
به تکلیف بهاران شاخسارم غنچه می بندداگر در دست من میبود اول بار میبستم.
صائب تبریزی ( از بهار عجم ).
کلمات دیگر: