خطیبی، پرویز (تهران ۱۳۰۲ـ لوس آنجلس ۱۳۷۲ش)
خطیبی، پرویز
(نام اصلی: محمدجعفر خطیبی نوری) شاعر، ترانه سرا، پیش پرده نویس و پیش پرده خوان، نویسنده و بازیگر تئاتر و سینما، طنزنویس، و روزنامه نگار ایرانی. مشهورترین نویسندۀ ایرانی در زمینه های اجتماعی انتقادی در ۵۰ سال گذشته بوده است. از ۱۴ سالگی همکاری با مجلۀ ادبی توفیق را آغاز کرد و در ابتدای دهۀ ۱۳۲۰ با فعالیت متعدد در زمینه های گوناگون مشهور شد. در ابتدا با نگارش و خواندن پیش پرده های سیاسی انتقادی و درگیری با نیروهای پلیس، و سپس با نمایش های کمدی و خوانندگی در رادیو تهران و بازیگری به همراه جمشید شیبانی، مجید محسنی و عزت الله انتظامی، در تهران مشهور شد. بعد از سفر به فستیوال جوانان در بخارست (۱۳۳۲) و دستگیری در بندر انزلی و تحمل زندان به دلیل گرایش های چپی، روزنامه اش، حاجی بابا، نیز تعطیل شد و او به تهیه کنندگان فیلم های ایرانی پیوست؛ هم زمان، کار ترانه سرایی برای آهنگ سازان و خوانندگان روز و نمایش نامه نویسی را ادامه داد. در اواخر دهۀ ۱۳۴۰، چند سریال تلویزیونی نیز نوشت ولی از آن جا که رضا قطبی رئیس وقت سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران، سعی می کرد کمتر از نیروهای قدیمی رادیو استفاده کند، خطیبی مطالب خود را با نام مستعار می نوشت. در ۱۳۵۶ به امریکا مهاجرت کرد و در آن جا نیز فعالیت های سابق را ادامه داد؛ ازجمله فعالیت های اوست: انتشار کوتاه مدت روزنامۀ حاجی بابا در ۱۳۵۸ و اقامت کوتاه در ایران، شاعری و ترانه سرایی و نمایش نامه نویسی و تهیۀ برنامۀ تلویزیونی، و مهم تر از همه نوشتن کتاب، خاطرات هنرمندان، شامل خاطرات او از یک عمر زندگی با هنرمندان که یک بار در امریکا و دوبار در تهران به چاپ رسیده است. از پرویز خطیبی بیش از ۱۰۰۰ نمایش نامۀ رادیویی کوتاه و بلند، تعدادی مقاله و شعر و ترانۀ منتشرنشده، باقی مانده است. از ترانه های اوست: بردی از یادم؛ عاشق شیدای من؛ برف میاد؛ و ازجمله فیلم های اوست: واریته بهاری، دستکش سفید و مادمازل خاله.
خطیبی، پرویز
(نام اصلی: محمدجعفر خطیبی نوری) شاعر، ترانه سرا، پیش پرده نویس و پیش پرده خوان، نویسنده و بازیگر تئاتر و سینما، طنزنویس، و روزنامه نگار ایرانی. مشهورترین نویسندۀ ایرانی در زمینه های اجتماعی انتقادی در ۵۰ سال گذشته بوده است. از ۱۴ سالگی همکاری با مجلۀ ادبی توفیق را آغاز کرد و در ابتدای دهۀ ۱۳۲۰ با فعالیت متعدد در زمینه های گوناگون مشهور شد. در ابتدا با نگارش و خواندن پیش پرده های سیاسی انتقادی و درگیری با نیروهای پلیس، و سپس با نمایش های کمدی و خوانندگی در رادیو تهران و بازیگری به همراه جمشید شیبانی، مجید محسنی و عزت الله انتظامی، در تهران مشهور شد. بعد از سفر به فستیوال جوانان در بخارست (۱۳۳۲) و دستگیری در بندر انزلی و تحمل زندان به دلیل گرایش های چپی، روزنامه اش، حاجی بابا، نیز تعطیل شد و او به تهیه کنندگان فیلم های ایرانی پیوست؛ هم زمان، کار ترانه سرایی برای آهنگ سازان و خوانندگان روز و نمایش نامه نویسی را ادامه داد. در اواخر دهۀ ۱۳۴۰، چند سریال تلویزیونی نیز نوشت ولی از آن جا که رضا قطبی رئیس وقت سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران، سعی می کرد کمتر از نیروهای قدیمی رادیو استفاده کند، خطیبی مطالب خود را با نام مستعار می نوشت. در ۱۳۵۶ به امریکا مهاجرت کرد و در آن جا نیز فعالیت های سابق را ادامه داد؛ ازجمله فعالیت های اوست: انتشار کوتاه مدت روزنامۀ حاجی بابا در ۱۳۵۸ و اقامت کوتاه در ایران، شاعری و ترانه سرایی و نمایش نامه نویسی و تهیۀ برنامۀ تلویزیونی، و مهم تر از همه نوشتن کتاب، خاطرات هنرمندان، شامل خاطرات او از یک عمر زندگی با هنرمندان که یک بار در امریکا و دوبار در تهران به چاپ رسیده است. از پرویز خطیبی بیش از ۱۰۰۰ نمایش نامۀ رادیویی کوتاه و بلند، تعدادی مقاله و شعر و ترانۀ منتشرنشده، باقی مانده است. از ترانه های اوست: بردی از یادم؛ عاشق شیدای من؛ برف میاد؛ و ازجمله فیلم های اوست: واریته بهاری، دستکش سفید و مادمازل خاله.