خفاجی احمد بن محمد

خَفاجی، احمد بن محمد (مصر ۹۷۹ـ ۱۰۶۹ق)
(معروف به: شهاب الدین خفاجی مصری) ادیب، قاضی و فقیه حنفی. فقه شیعه، طب و ریاضیات را نیز می دانست. برای تحصیل علم به بلاد روم (قسطنطنیه)، شام و حلب مسافرت کرد. مدتی از سوی سلطان مراد عثمانی در نواحی تابعه عثمانی به قضاوت منصوب بود. سپس قاضی القضات مصر شد. سرآمد عالمان حنفی زمان خود بود و در حیات خویش آوازه یافت. وجه غالب اشتهارش ادبیات بود. او را به بزرگواری و نیز وفور دانش بسیار ستوده اند. آثار او، به دلیل آن که احادیث مؤید فکر شیعی مانند حدیث غدیر، در آن نقل شده، از منابع مهم علامه امینی در الغدیر به شمار می رود. مشهورترین کتابش ریحانةالالباء و زهرة الحیاة الدنیا در زندگی نامه معاصرانش است. شفاء العلیل فیما فی کلام العرب من الدخیل، شرح دُرّةالغواص فی اوهام الخواص نوشته حریری، نسیم الریاض در حدیث از دیگر آثار اوست.

[ویکی نور] «شهاب الدین احمد بن محمد بن عمر خفاجی مصری» نویسنده کتاب های بسیار در موضوع ادبیات و لغت عربی به سال 977ق در مصر متولد شد و در سال 1069ق چشم از جهان فرو بست.
نسب وی به قبیله «خفاجه» برمی گردد. دوران کودکی و نوجوانی خود را در مصر گذرانیده و بعد از آن به بلاد روم مسافرت نمود. در همان دوره به دستگاه حکومتی سلطان مراد عثمانی متصل شد و بعد از مدتی به عنوان قاضی در منطقه سلانیک و بعد از آن در مصر مشغول به کار شد تا اینکه از مقام خود معزول شده و رهسپار شام و حلب گردید و از آنجا دوباره به بلاد روم مراجعت نمود. پس از مدتی نیز به مصر تبعید شد و در آنجا نیز تا آخر عمر، از طریق قضاوت بین مردم امرار معاش می نمود.
از مشهورترین تألیفات وی می توان به کتب ذیل اشاره نمود:
2- شفاء الغلیل فیما فی کلام العرب من الدخیل
3- شرح درة الغواص فی أوهام الخواص للحریری