حسن دامغانی

خواجه حسن دامغانی (۷۶۲ - ۷۶۶ ق) پس از قتل لطف الله بن مسعود به حکومت سربداران رسید؛ ولی مریدان طریقت شیخ حسن، به رهبری درویش عزیز مجدی در طوس به مخالفت برخاستند. شورش آنان مدتها ادامه داشت تا اینکه حسن دامغانی، آنها را سرکوب کرد. وی پس از دستگیری درویش عزیز از کشتن او امتناع کرد و با دادن هدایایی، او را به اصفهان تبعید کرد.
تذکره الشعرا
روضه الصفا، ج ۵
مجمل فصیحی، ج ۳
حبیب السیر، ج ۳
اختلافات داخلی سربداران و مریدان طریقت شیخ حسن جوری موجب شد که امیر ولی، فرزند شیخ علی هندو، از امرای خان مغول در مازندران و استرآباد، مخالفان دولت سربدار را جمع آورد و با کمک آنان، استرآباد، و سپس بسطام، دامغان و فیروزکوه را از سلطه سربداران خارج کند. در همین حال، حسن دامغانی برای سرکوبی شورش از سبزوار خارج شد و به قلعه شغان رفت. مخالفان از نبود او در پایتخت استفاده کردند و بدون زحمت، حکومت را در دست گرفتند. آنان به فرماندهان دامغانی نوشتند که از همراهی او دست بردارند و برای آنکه سهمی از خزانه داشته باشند، سر دامغانی را با خود بیاورند.
دامغانی پس از اطلاع از این موضوع، برای تسلیم شدن به سوی سبزوار حرکت کرد؛ ولی به دستور خواجه علی موید به قتل رسید.

حسن دامغانی (قرن ۸ق)
یازدهمین امیر سربداری (حک: ۷۶۱ـ۷۶۶ق) . چون درویش عزیز، از طرفداران شیخ حسن جوری، در مشهد مورد توجه قرار گرفت و مردم بسیاری بر گرد او جمع شدند، وی به یاری طرفداران خویش قلعۀ طوس را گرفت . پهلوان حسن دامغانی پس از شش ماه متوجه طوس شد و آن جا را محاصره کرد و درویش عزیز را از مشهد بیرون کرد. سپس با ۶هزار نفر سوار به جنگ امیر ولی رفت که در استرآباد استقلال یافته بود ولی از او شکست خورد و گروهی به رهبری علی مؤید به مخالفتِ حسن برخاستند. علی مؤید، درویش عزیز را از اصفهان بازآورد و سبزوار را تصرف کرد و به اشارۀ او، پهلوان حسن را کشتند.