گرمدشت

گرمدشت، روستا و ایستگاه راه آهن از توابع بخش مرکزی شهرستان خرمشهر است که در محدوده شمال غرب ترین نقطه و با فاصله۲۰ کیلومتر و با ارتفاع حدود ۵ متر از سطح دریا در ناحیه گرم و خشک دشت در کنار خط آهن اهواز به خرمشهر واقع می باشد.
کتاب گیتاشناسی ایران، عباس جعفری، جلد سوم، 1384

به علفزارهای گرمسیری و نیمه گرمسیری ناحیه مداری، عموماً با درختان و درختچه های پراکنده، به صورت تک پایه ای یا گروهی، ساوانا یا گَرم دشت گفته می شود.
کتاب جغرافیای سال سوم متوسطه علوم انسانی سال ۱۳۸۸
عرصه ای که قبلاً جنگل بوده و به دلیل قطع و سوزاندن درختان به گرمدشت تبدیل شده است و با سوزاندن مداوم یا سالانهٔ پوشش علفی آن حفظ می شود گرم دشت مصنوعی نامیده می شود.
گرم دشت سرزمینی وسیع از علفزار است که در آفریقا قرار دارد. این بخش تنها دو فصل دارد: یک فصل طولانی خشکسالی که در آن علف ها و سبزه ها، زرد و نیمه مرده می شوند و فصل دیگر فصل کوتاه بارندگی است که در آن علف ها و سبزه ها به سرعت سبز می شوند و رشد می کنند.
در این منطقه درخت بائوباب و خیزران نیز می روید؛ همچنین حیوانات درنده ای چون: شیر، ببر و پلنگ و گیاهخوارانی مانند: فیل، زرافه و گورخر آفریقایی در علفزارهای ساوان زندگی می کنند.

گَرم دشت (Savannah)
(یا: ساوانا، یا جلگۀ بی درخت) گیاهستان استوایی که رستنی طبیعی آن ها سبزه و علف است و به ندرت درخت در آن می روید. جلگه های بی درخت استوایی یا حاره ای بیش از نیمی از افریقا را می پوشانند، و دو کمربند پهن در دو طرف خط استوا را اشغال می کنند. در استرالیا، برزیل، و آسیای جنوبی ـ تمامی مناطق گرم با بارندگی فصلی زیاد (در سه ماهی که خشک ترین فصل سال است ممکن است هر ماه کمتر از پنج سانتی متر باران در آن جا ببارد) ـ جلگۀ بی درخت یافت می شود. گرم دشت ها از پوشش پیوسته ای علف و سبزه زار با درختان پراکندۀ اندک تشکیل می شوند. وقتی دربارۀ گرم دشت هایی چون پارک ملی سِرِنجتی (تانزانیا) می اندیشیم، احتمالاً تصویر خیل رمه های چرنده در ذهنمان زنده می شود که برای گریز از فصل خشک در حال مهاجرت دسته جمعی هستند. گذشته از اوضاع اقلیمی، آتش سوزی و چرا، تأثیر تعیین کننده بر گرم دشت ها دارند، و تعامل این عوامل بسی پیچیده است. به طور کلّی، هم چرا و هم حریق برای علف ها، و نه درختان، مطلوب است؛ زیرا مکان رویش (جوانۀ انتهایی یا مریستم) آن ها رو یا زیر سطح زمین قرار دارد، و بنابراین محافظت می شود. در غیاب هر یک از این عوامل، پوشش درختی افزایش می یابد. چرای علف ها منابع سوخت را نیز کاهش می دهد، از بسامد آتش سوزی می کاهد، و به این وسیله فراوانی گیاهان چوبی افزایش می یابد. تأثیر علف خواران در نواحی گرم دشتی افریقا با وقوع چند آتش سوزی درپی ابتلای آن ها به ویروس طاعون گاوی که از دام های بومی منتقل شده بود، به طور برجسته ای آشکار شد. همه گیری گاه گاهی بیماری ها در طی ۱۰۰ سال گذشته به طور متناوب، جمعیت سُم داران را کاهش داده، و به این طریق فشار چرا را کم کرده، و نتیجه این بوده است که فرصت هایی به وجود آمده است تا نهال بذرهای درخت اقاقیا برویند، و به درختان بالغی تبدیل شوند. درنتیجه، در برخی نواحی درختان اقاقیا عملاً هم سن و سال اند. برعکس، در نواحی ای که بیشتر مستعد حریق بودند، با بهبود یافتن جمعیت های علف خوار، نهال بذرهای درختان تثبیت شدند زیرا افزایش چرا، وقوع آتش سوزی را کاهش داد. خیلی مطالب می توان دربارۀ گرم دشت ها فرا گرفت. آنچه یک زیستگاه ساده به نظر می رسد سازواره متغیری از حالت های گذاری بین چیرگی علف و درخت، ناشی از تعامل های پیچیده میان درختان، علف ها، آب و هوا، چرا، آتش سوزی، و تأثیرات پیوسته متغیر آدمی است.