منیه

منیة. [ م َ نی ی َ ] (ع اِ) اجل و مرگ . ج ، منایا. (منتهی الارب ) (آنندراج ). مرگ . (السامی ) (دهار). اجل و مرگ . (ناظم الاطباء). مرگ . موت . مردن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مرگ زیرا که آن مقدر است . ج ، منایا. (از اقرب الموارد) :
حکم المنیة فی البریة جار
ما هذه الدنیا بدار قرار.

(یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

بقای عمر تو جاوید بادا
رسیده دشمنانت را منیه .

سوزنی .

خصم کز سهمش به روئین دژ گریزد غافل است
از منیه سود ندهد مر ورا روئین حصار.

؟.

|| تقدیر. (مهذب الاسماء) (السامی ). سرنوشت و تقدیر خداوند عالم و هرچیز مقرر شده بهنگام . (ناظم الاطباء). || موقت . (ناظم الاطباء): بنت المنیة؛ صدا و آواز بازگشت . (ناظم الاطباء).

یعنی قبر. موت. مرگ

منیه : مُنیة ، آرزو

مُنیَة ( فُعلَة ) : آرزو.
مُنَیٰ ( فُعَیٰ ) جمع مُنیَة ( فُعلَة ) : آرزوها

مَنِیَّة ( فَعِیلَة ) و مَنَیٰ ( فَعَیٰ ) : مرگ
مَنَایَیٰ[مَنَایَا]ٰ ( فَعَالَیٰ ) جمع مَنِیَّة ( فَعِیلَة ) : مرگ ها

مَنِیّ ( فَعِیل ) : نطفه مرد

مَنِیّت: مصدر جعلی از ضمیر "مَن" فارسی در معنای انانیّت و خودپرستی.

منیه یعنی آرامش. . . . . مترادف آرامش.
منیة. . . آرزو