معنی شناسی شناختی

معنی شناسی شناختی یا معناشناسی شناختی (Cognitive Semantics)، بخشی از جنبش زبان شناسی شناختی است. معنی شناسی مطالعه ی معنای زبانی است. معنی شناسی شناختی ادعا می کند که زبان بخشی از توانایی عمده تر شناختی بشر است و بنا بر این تنها می تواند جهان را آن گونه که انسان ها متصور می شوند توضیح دهد. قطعاً بین این دنیای مفهومی و دنیای واقعی تفاوتهایی هست.مهم ترین اصول معنی شناسی شناختی عبارتند از:
دستورزبان مفهومی از جهان را که در فرهنگ شکل گرفته بیان می کند.
دانش زبانی آموختنی (اکتسابی) و بافت وابسته است.
توانایی استفاده از زبان به توانایی های شناختی کلی مربوط است و تنها مربوط به حوزه ی زبانی نیست.
به عنوان بخشی از زبان شناسی شناختی، رویکرد معنی شناسی شناختی بخش بندی سنتی زبان شناسی به: واج شناسی، ساخت واژه، نحو، کاربردشناسی و غیره را رد می کند. در عوض معنی شناسی را به: ساختار معنایی و بازنمودِ دانش تقسیم می کند. بنا بر این معنی شناسی شناختی، بخش عمده ای از حوزه ای که به طور سنتی مربوط به کاربردشناسی بود و همین طور معنی شناسی را مطالعه می کند.روش های خاص معنی شناسی شناختی معمولاً در مطالعه ی واژگان به کار می روند، مانند روشهایی که توسط لئونارد تالمی، جورج لیکاف، دیرک گیرائرتس و بروس واین هاوکینز پیشنهاد شدند. برخی چارچوب های معنی شناسی شناختی، مانند چارچوبی که توسط تالمی ایجاد شد، به ساختارهای نحوی نیز توجه داشتند.