مقاومت به انسولین

مقاومت به انسولین، شرایطی است که در آن سلول های بدن پاسخ مناسبی به انسولین نمی دهند و به دنبال آن جذب گلوکز دچار اختلال شده و به طورثانویه باعث افزایش قند خون می شود. در حالت مقاومت به انسولین مقدار انسولین تولید شده در بدن طبیعی و حتی بیشتر از مقدار طبیعی است اما مشکل در پاسخ سلول ها به انسولین می باشد. مقاومت به انسولین معمولاً به صورت کشف نشده منجر به بروز دیابت تیپ ۲ می شود.
مقدار انسولین ناشتا
بالاتر بودن مقدار انسولین ناشتا از مقدار طبیعی (۶۰ پیکومول در لیتر) به عنوان نشانه ای از مقاومت به انسولین در نظر گرفته می شود.
اختلال در تست تحمل گلوکز می تواند نشانه ای از مقاومت به انسولین باشد. این حالت نوعی اختلال پره دیابتیک است.
مفهوم مقاومت به انسولین اولین بار در سال ۱۹۳۱ توسط پروفسور ویلهلم فالتا مطرح شد.