اندیشهٔ اعلام نام میراث های فرهنگی و معنوی بشر به دهه ۱۹۹۰ میلادی بر می گردد، پس از آنکه در سال ۱۹۸۹ پیشنهادهایی در سازمان ملل متحد برای نگهداری و پشتیبانی از فرهنگهای سنتی در جهان مطرح شد. در کنار میراث های جهانی، میراث های فرهنگی و معنوی به منظور آشناتر کردن بیشتر جهانیان با ابعاد گوناگون فرهنگ و رسوم در ملت های سراسر جهان، توسط یونسکو شناسایی و پاس داشته می شوند.میراث فرهنگی ناملموس بنا به تعریف کنوانسیون پاسداشت از میراث فرهنگی ناملموس، رفتارها، نمادها و آئین هایی ست که یک اجتماع آن ها را بخشی از میراث فرهنگی خود می شناسد.
فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو
میراث فرهنگی و معنوی ایران در یونسکو
نخستین تلاش عملی برای شناسایی میراث معنوی بشر در سال ۱۹۹۷ و در طی یک گردهمایی که از سوی یونسکو و روشن اندیشان مراکشی در شهر مراکش برگزار شد، انجام گرفت. در این نشست مفهوم «میراث زبانی بشر» تعریف شد و تصمیم بر آن گرفته شد که برای پاسداشت "شاهکار"های این میراث اقدام صورت گیرد. این اقدام با نام «اعلامیه شاهکارهای میراث زبانی و معنوی بشریت» نام گذاری شد و پس از بررسی های فراوان منجر به ارائه فهرستی از میراث های فرهنگی بشر از سوی کشورهای گوناگون در سال ۲۰۰۱ شد. این فهرست هر دو سال مورد بازبینی قرار می گیرد و میراث از دیدگاه زنده بودن یا در معرض تهدید قرار داشتن ارزیابی می شوند. دولت ها باید شرح فعالیت های انجام شده برای نگهداری و تشویق مردم به ادامه این میراث را ارائه دهند و قرار داشتن نام یک میراث در فهرست یونسکو به معنای حفاظت کامل از آن میراث نیست.
در سال ۲۰۰۳ کنوانسیون پاسداری از میراث فرهنگی و معنوی بشر از سوی یونسکو به تصویب رسید. این کنوانسیون در سال ۲۰۰۶ به اجرا گذاشته شد و نخستین مجمع عمومی آن در ژوئن همان سال تشکیل شد. تا ژانویه سال ۲۰۱۲، ۱۴۰ کشور حداقل یکی از مراحل تصویب، پذیرش، یا پیوستن به این کنوانسیون را گذرانده اند.
فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو
میراث فرهنگی و معنوی ایران در یونسکو
نخستین تلاش عملی برای شناسایی میراث معنوی بشر در سال ۱۹۹۷ و در طی یک گردهمایی که از سوی یونسکو و روشن اندیشان مراکشی در شهر مراکش برگزار شد، انجام گرفت. در این نشست مفهوم «میراث زبانی بشر» تعریف شد و تصمیم بر آن گرفته شد که برای پاسداشت "شاهکار"های این میراث اقدام صورت گیرد. این اقدام با نام «اعلامیه شاهکارهای میراث زبانی و معنوی بشریت» نام گذاری شد و پس از بررسی های فراوان منجر به ارائه فهرستی از میراث های فرهنگی بشر از سوی کشورهای گوناگون در سال ۲۰۰۱ شد. این فهرست هر دو سال مورد بازبینی قرار می گیرد و میراث از دیدگاه زنده بودن یا در معرض تهدید قرار داشتن ارزیابی می شوند. دولت ها باید شرح فعالیت های انجام شده برای نگهداری و تشویق مردم به ادامه این میراث را ارائه دهند و قرار داشتن نام یک میراث در فهرست یونسکو به معنای حفاظت کامل از آن میراث نیست.
در سال ۲۰۰۳ کنوانسیون پاسداری از میراث فرهنگی و معنوی بشر از سوی یونسکو به تصویب رسید. این کنوانسیون در سال ۲۰۰۶ به اجرا گذاشته شد و نخستین مجمع عمومی آن در ژوئن همان سال تشکیل شد. تا ژانویه سال ۲۰۱۲، ۱۴۰ کشور حداقل یکی از مراحل تصویب، پذیرش، یا پیوستن به این کنوانسیون را گذرانده اند.