شاهنامه طهماسبی

شاهنامه طهماسبی یا شاهنامه شاه طهماسب نسخه ای نفیس از شاهنامه فردوسی است که متعلق به سده ۱۰ (قمری) است. شاهنامه شاه طهماسب شامل ۲۵۸ صفحه نگارگری از افسانه ها، اساطیر و داستان های شاهنامه است که با منظومه حماسی در یک هزار و ۲۰۰ صفحه و توسط برجسته ترین نقاشان و خوش نویسان عهد صفوی و به خط نستعلیق تهیه شده است.پادشاهی لهراسب   داستان بیژن و منیژه   فردوسی   داستان هفتواد و سرگذشت آن کرم که در میان سیب بود (متن داستان در پرونده)   داستان ضحاک   داستان هوشنگ
تاریخ آغاز شاهنامه تهماسبی به دوره سلطنت شاه شاه اسماعیل اول، مؤسس دودمان صفوی، احتمالاً به سال ۹۲۸ هـ. ق - یعنی دو سال قبل از فوت شاه اسماعیل صفوی (۹۳۰ هـ. ق) - بازمی گردد.
حسن حبیبی، رئیس سابق بنیاد ایران شناسی، در مصاحبه ای در ارتباط با تاریخچهٔ این اثر گفته بود: «کاغذ این شاهنامه بسیار نازک و شبیه کاغذهای بیبل امروزی و دست ساز است. ۱۵ نفر روی این کتاب کار کرده اند که نام ۹ نفرشان معلوم است و بقیه ناشناخته اند. افرادی که نامشان معلوم است، عبارت اند از سلطان محمد میرمصور، آقامیرک، دوست محمد، میرزاعلی، مظفرعلی، شیخ محمد، میرسیدعلی و عبدالصمد و شش تن دیگر نامشان معلوم نیست و در برخی اسناد با حروف لاتین A, B، C, D، F, H نامیده شده اند….
مسئولیت کار در ابتدا با دوست محمد و پس از وی با میرمصور بوده است و پس از آن ها ظاهراً آقامیرک کارها را اداره می کرده است. این کتاب پس از آنکه به پایان می رسد، صحافی می شود. صحافی کتاب عالی بوده و این معنی از جلد سوخته و تذهیب شده آنکه درون و بیرون آن را دربردارد و هم اکنون موجود است، پیداست و پس از پایان کار مهر شاه طهماسب را بر صفحه ۱۶ کتاب نقش کرده اند که آن هم موجود است.»