قانون کفرگویی در ایران

جمهوری اسلامی ایران طبق قانون اساسی خود، یک دین سالاری اسلامی است. دین رسمی آن مکتب شیعه جعفری دوازده امامی است. قوانین علیه توهین به مقدسات در ایران از احکام اسلامی برگرفته شده اند. کسانی که به مقدسات توهین می کنند معمولاً تحت عنوان «مفسد فی الارض» جریمه می شوند که ممکن است این اتهام برای جرایم جنایی و سیاسی هم به کار رود. قانون ضد توهین به مقدسات، شامل قوانینی ضد انتقاد از رژیم اسلامی، توهین به اسلام، و انتشار مطالبی که با استانداردهای اسلامی ناهمخوانی دارند می شود. حکومت اسلامی ایران، از این قوانین برای تعقیب و آزار فرقه بهاییت و اقلیت های مذهبی مثل سنی، صوفی، مسیحی، و مخالفان دگراندیش و روزنامه نگاران استفاده کرده است. بازداشتی هایی که تحت نظارت «پلیس مذهبی» قرار دارند، شاهد آزار و اذیت، بازداشت طولانی مدت، بدرفتاری، شکنجه و اعدام بوده اند. دادگاه، در موارد مختلف، قاتلانی که قربانی خود را به دلایل فعالیت های غیراسلامی کشته اند تبرئه کرده است.
در مه ۲۰۱۲، خواننده شاهین نجفی به خاطر ترانه نقی با واکنش هایی از سوی روحانیون وابسته به دولت روبرو شد. برخی مراجع تقلید تعیین مصداق نمودند و صراحتاً شاهین نجفی را مرتد و و در حکم ساب النبی (توهین کننده به ائمه) دانستند؛ از جمله مسلم ملکوتی از مراجع تقلید شیعه که با صدور فتوایی قتل شاهین نجفی را واجب اعلام کرد. ملکوتی اعلام کرد: «همان طور که قتل سابّ نبی (ص) واجب است، قتل توهین کننده به هر یک از حضرات معصومین و اهل بیت به هر نحو از انحاء توهین بر شنونده مسلمان واجب است.»
در ۹ ژوئن ۲۰۰۹، خواننده، محسن نامجو در یک دادگاه غیابی به پنج سال زندان برای استهزا قرآن در یک ترانه محکوم شد. در سال ۲۰۰۸، نامجو از انتشار این ترانه عذرخواهی کرده و اعلام نموده بود که این ترانه برای نشر عمومی تهیه نشده بوده است.
در مارس ۲۰۰۹، وبلاگ نویس ایرانی، امیدرضا میرصیافی در زندان اوین فوت کرد، درحالیکه مشغول گذراندن محکومیت ۳۰ ماهه به علت انتقاد از رهبران دینی (روح الله خمینی و علی خامنه ای) بود. مقامات علت مرگ او را خودکشی اعلام کردند.
در مه ۲۰۰۷، مقامات ۸ دانشجوی دانشگاه امیرکبیر را بازداشت کردند. دانشجویان به روزنامه هایی ارتباط داده شده بودند که مقالاتی مبنی بر اینکه هیچ انسانی، حتی محمد پیامبر مصون از خطا نیست منتشر کرده بودند.
در اکتبر ۲۰۰۶، حسین کاظمینی بروجردی روحانی شیعه که مدافع جدایی دین از دولت بود، به همراه جمعی از پیروان او بعد از درگیری هایی با پلیس بازداشت و زندانی شدند. او و هفده نفر از پیروان او در ابتدا به مرگ محکوم شدند، ولی حکم مرگ بعداً برداشته شد. در اوت ۲۰۰۷، او به یک سال زندان در تهران، و به دنبال آن ده سال زندان در مناطق دیگر کشور محکوم شد.
در سال ۲۰۰۲، سید هاشم آقاجری، استاد دانشگاه ایرانی، به دلیل سخنرانی که در آن از برخی اعمال حکومت اسلامی در ایران انتقاد کرده و آن ها را در تناقض با نگره های اسلام اصلی دانسته بود، متهم به توهین به مقدسات و در نتیجه به مرگ محکوم شد. به ویژه به دلیل گفتن اینکه مسلمانان «میمون» نیستند و نباید کورکورانه پیرو روحانیون باشند. این محکومیت بعداً به سه سال زندان کاهش یافت، و او در ۳۱ ژوئیه ۲۰۰۴، دو سال بعد از محکومیت آزاد شد.
در سال ۱۹۹۹، عبدالله نوری وزیر سابق کشور به خاطر «توهین به پیامبر، اولاد پیامبر، و خمینی» و دیگر اتهام ها دادگاهی شد. در ۱۹۹۹، نوری روزنامه ای منتشر می کرد که در آن در مورد محدودیت های قدرت رهبری، حق آزادی بیان روحانیون غیرارتدکس و دیگر گروه ها، حق زنان برای طلاق، و اینکه آیا خندیدن و دست زدن غیراسلامی است یا نه بحث شده بود. در ۲۷ اکتبر ۱۹۹۹، دادگاه ویژه روحانیت نوری را گناهکار تشخیص داد و به پنج سال زندان و جریمه نقدی محکوم کرد. نوری در ۵ نوامبر ۲۰۰۲ آزاد شد.
در سال ۱۹۸۸، سلمان رشدی نویسنده کتاب آیات شیطانی خبرساز شد. برخی مسلمانان در بریتانیا سلمان رشدی را به توهین به مقدسات متهم کردند. در ۱۴ فوریه ۱۹۸۹، خمینی فتوایی برای کشتن رشدی و تمام منتشرکنندگان آیات شیطانی صادر کرد. در ۱۹۹۱، مترجم ژاپنی کتاب، هیتوشی ایگاراشی با ضربات چاقو به قتل رسید. مدت کوتاهی پس از آن، مترجم ایتالیایی با چاقو مورد حمله قرار گرفت ولی جان سالم به درد برد. در ۱۹۹۳، ناشر نروژی کتاب در اثر حمله مسلحانه زخمی شد.
سینا دهقان جوان بیست سالهٔ ایرانی، به اتهام سب النبی در شبکهٔ اجتماعی لاین به اعدام محکوم شد.
سهیل عربی وبلاگ نویس ایرانی، به اتهام اهانت به مقدسات اسلامی از طریق مدیریت صفحاتی در فیس بوک به اعدام محکوم شد.