اتش پرستی

آتش پرستی. آتش پرستی یا آگنی هورتی (अग्निहोत्र در لغت به معنی پرستاری از آتش یکی از آداب و رسوم مذهبی هند باستان است که در دین ودایی جایگاه ویژه ای دارد.
آتش های مقدس زرتشتی
آتشکده
آگنی هورتا در زمان طلوع و غروب آفتاب به نیت پاک سازی روان انجام می گیرد. در آگنی هورتا، نمازگزار نخست خود را با آب پاک می ساخت، آن گاه در برابر آتش مقدس ایستاده، سرودها و نیایش های آتش را می خواند. گاهی نمازگزاران تمام شب را در برابر آتش می ایستادند و به سرود خواندن مشغول بودند که به آن آگنی سایانا گفته می شد. قربانی کردن در برابر آتش نیز که هم در وداها و هم در اوستا ریشه دارد در سانسکریت، آگنی ستومه نامیده می شد.
آتش پرستی همچنین عنوانی است که غیرزرتشتیان به زرتشتیان داده اند، از آنجا که بیشتر نیایش ها در آیین زرتشت در حضور آتش انجام می گیرد، از دیرباز آنان را در زمرهٔ آتش پرستان به شمار آورده اند. زرتشتیان خود همیشه منکر عبادت آتش بوده و آن را «واسطه» عبادت خدا دانسته اند و نه «خودِ خدا».
در دین زرتشتی نیز مانند دین ودایی، مهم ترین عنصر در تشریفات و مراسم مذهبی؛ آتش مقدس است. آتش یا آذر نمادی از نور خرد و دانش است. آتش در آسمان به سان خورشید می درخشد، در فضا چون آذرخش می فروزد، و در زمین از سایش دو چوب خشک پدید می آید.آذر در مزدیسنا یکی از بزرگ ترین داده های اهورامزدا است و میانجی میان آفریدگان و آفریدگار است و هم اوست که نیایش ها و دعاهای مردمان را به بارگاه اهوره مزادا می رساند در یسنا، چندین دفعه آتش پسر اهوره مزدا خوانده شده است و از پنج نوع آتش نام رفته است: آتش بهرام، آتش تن مردمان و چهارپایان، آتش رستنی ها، آتش ابرها، آتش گرزمان

[ویکی فقه] آتش پرستی. آتَشْ پَرَسْتی، عنوانی که غیر زردشتیان به دین زردشتی داده اند.
از آن جا که اهم آیینهای دینی زردشتیان در حضور آتش انجام می گیرد، از دیرباز پیروان این دین را آتش پرست به شمار آورده اند.
آتش پرستی در کتابهای ادبی و تاریخی
در کتابهای ادب و تاریخ فارسی و عربی آتش پرست معادل زردشتی، مجوس ، و آتش پرستی مترادف با دین زردشتی، مجوسیت است.
قدمت آتش پرستی
اطلاق این عنوان احتمالاً از زمانی آغاز شده است که زردشتیان به تأسیس معبد ( آتشکده ) روی آوردند (نک : آتش، آتشکده)، پیش از آن نویسندگان خارجی پرستش آتش را تنها مشخصه ممتاز این دین به شمار نیاورده اند.
در میان زردشتیان
...