اسبی که مانند باد تیزرو باشد
بادرفتار
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بادرفتار. [ رَ ] ( ص مرکب ) اسبی که مثل باد تیز رود. ( آنندراج ). کسی که تند و بسرعت چون باد رود یا دود :
چنین گویند کاسب بادرفتار
سقط شد زیر آن گنج گهربار.
من آن بادرفتار گردون شتاب
زبهر شما دوش کردم کباب.
چنین گویند کاسب بادرفتار
سقط شد زیر آن گنج گهربار.
نظامی.
گوری برخاست ، براق سیرت ، برق صورت ، بادرفتار. ( سندبادنامه ص 252 ).من آن بادرفتار گردون شتاب
زبهر شما دوش کردم کباب.
سعدی ( بوستان ).
فرهنگ عمید
۱. تندرفتار، تیزرو.
۲. (اسم ) اسب تندرو.
۲. (اسم ) اسب تندرو.
کلمات دیگر: