جان کنان

در حال احتضار

جان کنان. [ ک َ ] ( ق مرکب ) در حال جان کندن. در حال احتضار :
بر سر پای جان کنان کردم و طالع مرا
پا و سری پدید نه چون سر و پای آسمان.هر جان که ز خُم ستد قنینه
در باطیه جان کنان فروریخت.فتح بدندان دیتش جان کنان
از بن دندان شده دندان کنان.بعد از آن گوشت کشد مرگ آنچنان
که چو دزد آیی بشحنه جان کنان.رجوع به جان کندن شود.

۱. در حال جان کندن، در حال احتضار.
۲. [مجاز] کسی که در حال تحمل کردن سختی است.