بازستدن

بازستدن. [ س ِ ت َ دَ ] ( مص مرکب ) واستدن. بازگرفتن.واپس گرفتن. مسترد داشتن. گرفتن. ستدن :
دل بمهر امیر دادستم
کس نگوید که داده بازستان.و احتیاط مال بکردند آنچه سالار بدیشان داده بود بازستده بود. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 236 ). و وی [ بونصر ] جمله آنرا بداد و در حال به خزانه فرستادند و خط خازنان بازستد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 260 ). و در حال چیزی بیشتر نگفتم [ احمد حسن ] که امیر را سخت حریص دیدم در بازستدن مال. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 259 ). و بدیشان [ سیمجوریان ] امیران خود و پیلان را که در جنگ رخنه گرفته بودند بازستدند. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 203 ). ترسیدند کرمان بازستدندی که لشکرهای ما بر آن جانب بهمدان نیرو میکردند.( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 438 ).
تا جای پدر بازستانند ز دیوان
آنها که سزای صلواتند و ثنااند.کرا داد چیزی کزو بازنستد
کرا برگرفت اونیفکند بازش.ستاننده چابک ربائی است [ دنیا ] زود
که نتوان ستد باز، هرچ آن ربود.گفت وسکاره کش تیان خوانی
آنچنان ده که بازبستانی.اسفندیار مصاف ایشان بشکست و درفش کابیان بازستد. ( فارسنامه ابن البلخی ص 52 ).
برد آن برات و بازگرفت ، این غرامت است
داد آن غلام و بازستد، این تحکم است.هدایت را زمن پرواز مستان
چو اول دادی آخر بازمستان.چه بخشد مرد را این سفله ایام
که یکیک بازنستاند سرانجام
بصد نوبت دهد جانی به آغاز
به یک نوبت ستاند عاقبت باز.باﷲ که دل از تو بازنستانم
ور در سر کار خود رود جانم.چون مرا عشق تو از هر دو جهان بازستد
چه غم از سرزنش هر دو جهانم باشد.وز انعامت همیدون چشم داریم
که دیگر بازنستانی عطا را.او را از عبداﷲ حکیم بازستدند، زیرا که او کفو او نبود. ( تاریخ قم ص 196 ).

پس گرفتن، بازستاندن، بازگرفتن، واپس گرفتن.