نوش خورد

۱ - ( مصدر اسم ) نوش خوردن . ۲ - ( اسم ) بلذت خورده . ۳ - ( اسم ) پرده ایست از موسیقی قدیم : (( راه اطاعت گیر و گوش هوش سوی علم دار چند داری گوش سوی نوشخورد و راهوی ? ) ) ( ناصر خسرو . ۴۶۲ )

نوشخورد. [ خوَرْ / خُرْ ] ( مص مرکب مرخم ، اِمص مرکب ) نوش خوردن. شادخواری. رجوع به نوش خوردن شود. || ( اِ مرکب ) طعام گوارا. ( یادداشت مؤلف ). شراب خوشگوار. نوشخوار. رجوع به شاهد ذیل معنی قبلی شود :
بسا خان و کاشانه و بادغرد
بدواندرون شادی و نوشخورد. || پرده ای است از موسیقی قدیم. ( فرهنگ فارسی معین ) :
راه طاعت گیر و گوش هوش سوی علم دار
چند داری گوش سوی نوشخورد و راهوی ؟|| ( ن مف مرکب ) نوشخورده. به لذت خورده. ( فرهنگ فارسی معین ).

به شادی و لذت خوردن، شادخواری: بسا خان و کاشانه و باد غرد / بدو اندرون شادی و نوش خورد (ابوشکور: شاعران بی دیوان: ۹۹ ).