نوایین

( نو آیین ) زیبا . آراسته . به آئین . نو آئین .

( نوآیین ) نوآیین. [ ن َ / نُو آ ] ( ص مرکب ) زیبا. آراسته. ( جهانگیری ) ( رشیدی ) ( برهان قاطع ) ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). به آئین. ( فرهنگ فارسی معین ). نوآئین :
نوروز جهان چون بت نوآئین
از لاله همه کوه بسته آذین.به پیشش بتان نوآئین به پای
تو گفتی بهشت است کاخ و سرای.یک توده شارهای نگارین به ده درست
یک خانه بردگان نوآئین به ده درم.نوای تو ای خوب ترک نوآئین
درآورد در کار من بینوائی.فسانه گرچه باشد نغز و شیرین
به وزن و قافیه گردد نوآئین.دگر دید شهری نوآئین به راه
کُهی نزد او سَرْش بر اوج ماه.یکی جشن نوآئین کرده بُد شاه
که بُد درخورد آن دیهیم و آن گاه.ز هر چهار نوآئین تر و بدیعتر است
نگار من که زمانه چو او ندید نگار.مهربان داشتم نوآئینی
چینیی بلکه دردبرچینی.ببینید کز هر دو پیکر کدام
نوآئین تر آید چو گردد تمام. || بدیع. ( فرهنگ اسدی ص 379 ). شگفت. طرفه. ( اوبهی ). آنکه به طرزی تازه جلوه گر شده باشد. ( از رشیدی ). جالب توجه :
کمان را بیفکند و زوبین گرفت
به زوبین شکار نوآئین گرفت.همی راند با رومیان نیکبخت
پی دیدن آن نوآئین درخت.پیاده شد از اسب سالار نو
درخت نوآئین پر از بار نو.شاخ است همه آتش زرین و همه شاخ
پر زرّ کشیده است و فراخ [ ؟ ] است و نوآئین.همه عالم ز فتوح تو نگاری گشته ست
همچو آگنده به صد رنگ نوآیین سیرنگ.گفتم به روز بار توان رفت پیش او
گفتا چو یک مدیح نوآئین بری توان.مرا نوآئین باغی است روی آن بت روی
که زآسمان چو دگر باغها نخواهد نم.بدید آن درخت نوآئین به بار
چو باغی براز گونه گون میوه دار.بسی هدیه های نوآئینْش داد
همیدون یکی گاو زرینْش داد.

( نوآئین ) نوآئین. [ ن َ / نُو ] ( ص مرکب ) رجوع به نوآیین شود.

( نوآیین ) ۱. نوپدید آمده، نوباوه.
۲. زیبا، آراسته، بدیع: نوای تو ای خوب ترک نوآیین / درآورد در کار من بینوایی (منوچهری: ۱۵۲ ).