شیرین زبان
فارسی به انگلیسی
sweet-spoken
silver-tongued
مترادف و متضاد
شیرین، قندی، ملیح، شیرین زبان، شکری، قنددار
شیرین زبان، اهل تملق
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱ - آنکه گفتار وی خوش آیند بود بلیغ فصیح . ۲ - چرب زبان .
لغت نامه دهخدا
شیرین زبان. [ زَ ] ( ص مرکب ) بلیغ و فصیح و کسی که گفتار وی خوش آیند بود. ( ناظم الاطباء ). شیرین گفتار. شیرین بیان. شیرین لب. شیرین دهان. شیرین سخن. نطاق. زبان آور. سخنور. که زبانی شیرین دارد. که دارای بیانی گرم و شیواست. ( از یادداشت مؤلف ) :
کجات آن سخنگوی شیرین زبان
کجات آن دل و رای روشن روان.
بلنداختر و پاک و روشن روان.
که ای نامور مرد شیرین زبان.
ده از فیلسوفان شیرین زبان.
یکی با دگر چرب و شیرین زبان.
خردمند و گویا و شیرین زبان.
ای کلک سرفکنده و درج سیاه روی
وی نظم دل شکسته و شیرین زبان شده.
نه با همشیرگان شیرین زبان است.
گره برگشاد از دل مهربان.
که زیباسرشت است و شیرین زبان.
زبان و قدم هر دو بگشای تیز.
برِ خویش برد آن شبش میهمان.
صائب ز نغمه تو شکرزار شد جهان
گفتار حق ز خامه شیرین زبان توست.
همه شیرین زبان و تنگ دهان.
|| خوش آواز. خوش نغمه. خوشنوا :
بلبل شیرین زبان بر جوزبن راوی شود
زندباف زندخوان بر بیدبن شاعر شود.
کجات آن سخنگوی شیرین زبان
کجات آن دل و رای روشن روان.
فردوسی.
فرستاده ای خواست شیرین زبان بلنداختر و پاک و روشن روان.
فردوسی.
چنین داد پاسخ ورا باغبان که ای نامور مرد شیرین زبان.
فردوسی.
بشد مادر شاه با ترجمان ده از فیلسوفان شیرین زبان.
فردوسی.
توانگر ببخشدهمی این بدان یکی با دگر چرب و شیرین زبان.
فردوسی.
گزین کرد صد مرد از آن هندوان خردمند و گویا و شیرین زبان.
فردوسی.
مردمانی دید سخت نیکوروی و خوش سخن و شیرین زبان. ( اسکندرنامه ، نسخه نفیسی ).ای کلک سرفکنده و درج سیاه روی
وی نظم دل شکسته و شیرین زبان شده.
سیدحسن غزنوی.
نه بر شیرین نه بر من مهربان است نه با همشیرگان شیرین زبان است.
نظامی.
از آن چرب گفتار شیرین زبان گره برگشاد از دل مهربان.
نظامی.
بجای چنین دلبر مهربان که زیباسرشت است و شیرین زبان.
نظامی.
به دستور شیرین زبان گفت خیززبان و قدم هر دو بگشای تیز.
نظامی.
نکوروی و دانا و شیرین زبان برِ خویش برد آن شبش میهمان.
سعدی.
جوانی چست و لطیف ، خندان و شیرین زبان مدتها در حلقه عشرت ما بود. ( گلستان ). مشفق و مهربان ، خوش طبع و شیرین زبان. ( گلستان ). جوانی بر سر این میدان مداومت می نماید خوش طبع و شیرین زبان. ( گلستان ).صائب ز نغمه تو شکرزار شد جهان
گفتار حق ز خامه شیرین زبان توست.
صائب تبریزی ( از آنندراج ).
همه سیمین عذار و گل رخسارهمه شیرین زبان و تنگ دهان.
هاتف اصفهانی.
|| کسی که سخن وی شنونده را افسون کند. ( ناظم الاطباء ). چرب زبان. ( فرهنگ فارسی معین ).|| خوش آواز. خوش نغمه. خوشنوا :
بلبل شیرین زبان بر جوزبن راوی شود
زندباف زندخوان بر بیدبن شاعر شود.
منوچهری.
شیرین زبان . [ زَ ] (ص مرکب ) بلیغ و فصیح و کسی که گفتار وی خوش آیند بود. (ناظم الاطباء). شیرین گفتار. شیرین بیان . شیرین لب . شیرین دهان . شیرین سخن . نطاق . زبان آور. سخنور. که زبانی شیرین دارد. که دارای بیانی گرم و شیواست . (از یادداشت مؤلف ) :
کجات آن سخنگوی شیرین زبان
کجات آن دل و رای روشن روان .
فرستاده ای خواست شیرین زبان
بلنداختر و پاک و روشن روان .
چنین داد پاسخ ورا باغبان
که ای نامور مرد شیرین زبان .
بشد مادر شاه با ترجمان
ده از فیلسوفان شیرین زبان .
توانگر ببخشدهمی این بدان
یکی با دگر چرب و شیرین زبان .
گزین کرد صد مرد از آن هندوان
خردمند و گویا و شیرین زبان .
مردمانی دید سخت نیکوروی و خوش سخن و شیرین زبان . (اسکندرنامه ، نسخه ٔ نفیسی ).
ای کلک سرفکنده و درج سیاه روی
وی نظم دل شکسته و شیرین زبان شده .
نه بر شیرین نه بر من مهربان است
نه با همشیرگان شیرین زبان است .
از آن چرب گفتار شیرین زبان
گره برگشاد از دل مهربان .
بجای چنین دلبر مهربان
که زیباسرشت است و شیرین زبان .
به دستور شیرین زبان گفت خیز
زبان و قدم هر دو بگشای تیز.
نکوروی و دانا و شیرین زبان
برِ خویش برد آن شبش میهمان .
جوانی چست و لطیف ، خندان و شیرین زبان مدتها در حلقه ٔ عشرت ما بود. (گلستان ). مشفق و مهربان ، خوش طبع و شیرین زبان . (گلستان ). جوانی بر سر این میدان مداومت می نماید خوش طبع و شیرین زبان . (گلستان ).
صائب ز نغمه ٔ تو شکرزار شد جهان
گفتار حق ز خامه ٔ شیرین زبان توست .
همه سیمین عذار و گل رخسار
همه شیرین زبان و تنگ دهان .
|| کسی که سخن وی شنونده را افسون کند. (ناظم الاطباء). چرب زبان . (فرهنگ فارسی معین ).
|| خوش آواز. خوش نغمه . خوشنوا :
بلبل شیرین زبان بر جوزبن راوی شود
زندباف زندخوان بر بیدبن شاعر شود.
|| مردم متواضع و ملایم . (ناظم الاطباء). || شیرین زبان ؛ (اِ مرکب ) مقلوب زبان شیرین :
بدو گفت خاقان به شیرین زبان
دل مردم پیر گردد جوان .
فرستاده را خواست پس پهلوان
سخن گفت با او به شیرین زبان .
سخن را دگرگونه بنیاد کرد
به شیرین زبان شاه را یاد کرد.
کجات آن سخنگوی شیرین زبان
کجات آن دل و رای روشن روان .
فردوسی .
فرستاده ای خواست شیرین زبان
بلنداختر و پاک و روشن روان .
فردوسی .
چنین داد پاسخ ورا باغبان
که ای نامور مرد شیرین زبان .
فردوسی .
بشد مادر شاه با ترجمان
ده از فیلسوفان شیرین زبان .
فردوسی .
توانگر ببخشدهمی این بدان
یکی با دگر چرب و شیرین زبان .
فردوسی .
گزین کرد صد مرد از آن هندوان
خردمند و گویا و شیرین زبان .
فردوسی .
مردمانی دید سخت نیکوروی و خوش سخن و شیرین زبان . (اسکندرنامه ، نسخه ٔ نفیسی ).
ای کلک سرفکنده و درج سیاه روی
وی نظم دل شکسته و شیرین زبان شده .
سیدحسن غزنوی .
نه بر شیرین نه بر من مهربان است
نه با همشیرگان شیرین زبان است .
نظامی .
از آن چرب گفتار شیرین زبان
گره برگشاد از دل مهربان .
نظامی .
بجای چنین دلبر مهربان
که زیباسرشت است و شیرین زبان .
نظامی .
به دستور شیرین زبان گفت خیز
زبان و قدم هر دو بگشای تیز.
نظامی .
نکوروی و دانا و شیرین زبان
برِ خویش برد آن شبش میهمان .
سعدی .
جوانی چست و لطیف ، خندان و شیرین زبان مدتها در حلقه ٔ عشرت ما بود. (گلستان ). مشفق و مهربان ، خوش طبع و شیرین زبان . (گلستان ). جوانی بر سر این میدان مداومت می نماید خوش طبع و شیرین زبان . (گلستان ).
صائب ز نغمه ٔ تو شکرزار شد جهان
گفتار حق ز خامه ٔ شیرین زبان توست .
صائب تبریزی (از آنندراج ).
همه سیمین عذار و گل رخسار
همه شیرین زبان و تنگ دهان .
هاتف اصفهانی .
|| کسی که سخن وی شنونده را افسون کند. (ناظم الاطباء). چرب زبان . (فرهنگ فارسی معین ).
|| خوش آواز. خوش نغمه . خوشنوا :
بلبل شیرین زبان بر جوزبن راوی شود
زندباف زندخوان بر بیدبن شاعر شود.
منوچهری .
|| مردم متواضع و ملایم . (ناظم الاطباء). || شیرین زبان ؛ (اِ مرکب ) مقلوب زبان شیرین :
بدو گفت خاقان به شیرین زبان
دل مردم پیر گردد جوان .
فردوسی .
فرستاده را خواست پس پهلوان
سخن گفت با او به شیرین زبان .
فردوسی .
سخن را دگرگونه بنیاد کرد
به شیرین زبان شاه را یاد کرد.
نظامی .
فرهنگ عمید
کسی که گفتارش شیرین و خوش آیند است، خوش سخن، بلیغ، فصیح.
پیشنهاد کاربران
مرصع زبان
خوش سخن رنگین کلام : معلی کلام و مصفی ضمیرم ملمع بیان و مرصع زبانم . ( طالب آملی )
خوش سخن رنگین کلام : معلی کلام و مصفی ضمیرم ملمع بیان و مرصع زبانم . ( طالب آملی )
کلمات دیگر: