بر اندودن

مالیدن اندودن .

براندودن. [ ب َ اَ دَ ] ( مص مرکب ) مالیدن. اندودن :
همه یال اسب از کران تا کران
براندوده مشک و می و زعفران.بزد مهره در جام بر پشت پیل
زمین را تو گفتی براندود نیل.چو گرفته شود آن کشور سنگین ، ده و شهر
سنگدل باش و در رحم براندای به قیر.چو بازو قوی کرد و دندان سطبر
براندایدش دایه پستان بصبر.