سیاه گندم گون
احوی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
احوی . [ اَ وا ] (ع ص ) سیاه . سیاه مایل بسبزی . || سرخ مایل بسیاهی . || سیه گونه . گندم گونه . || سیاه لب . سیاه فام لب و جز آن . (زوزنی ) (مهذب الاسماء). کبودوام لب و جز آن . || گیاهی که بسیاهی زند. مؤنث : حَوّاء. ج ، حُوّ.
احوی . [ اَ وا ] (ع ن تف ) نعت تفضیلی از حوایة و حی ّ. حاوی تر. گِردگیرنده تر. شامل تر.
احوی. [ اَ وا ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی از حوایة و حی . حاوی تر. گِردگیرنده تر. شامل تر.
احوی. [ اَ وا ] ( ع ص ) سیاه. سیاه مایل بسبزی. || سرخ مایل بسیاهی. || سیه گونه. گندم گونه. || سیاه لب. سیاه فام لب و جز آن. ( زوزنی ) ( مهذب الاسماء ). کبودوام لب و جز آن. || گیاهی که بسیاهی زند. مؤنث : حَوّاء. ج ، حُوّ.
احوی. [ اَ وا ] ( ع ص ) سیاه. سیاه مایل بسبزی. || سرخ مایل بسیاهی. || سیه گونه. گندم گونه. || سیاه لب. سیاه فام لب و جز آن. ( زوزنی ) ( مهذب الاسماء ). کبودوام لب و جز آن. || گیاهی که بسیاهی زند. مؤنث : حَوّاء. ج ، حُوّ.
کلمات دیگر: