خندیدن .
بر خندیدن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
برخندیدن. [ ب َ خ َ دی دَ ] ( مص مرکب ) خندیدن :
بدان سقا که خود خشکست کامش
گهی بگری و گه بفسوس وبرخند.
آنگاه به یار خویش برخند.
بدان سقا که خود خشکست کامش
گهی بگری و گه بفسوس وبرخند.
ناصرخسرو.
از خنده یار خویش بندیش آنگاه به یار خویش برخند.
ناصرخسرو.
رجوع به خندیدن شود.کلمات دیگر: