مطب دکتر کالیگاری

مطب دکتر کالیگاری (به آلمانی: Das Kabinett des Doktor Caligari) یک فیلم دلهره آور و روانشناسانه صامت سیاه و سفیدِ آلمانی، محصول سال ۱۹۲۰ میلادی (١٢٩٩ خورشیدی) به کارگردانی رابرت وینه و بر پایه فیلمنامه ای از هانس یانوویتز و کارل مایر می باشد.
از کالیگاری تا هیتلر: تاریخ روانشناسانهٔ سینمای آلمان (کتابی از زیگفرید کراکائر)
این فیلم یکی از تأثیرگذارترین آثار سینمای اکسپرسیونیسم آلمان است و از برجسته ترین فیلم های ترسناک اولیه به شمار می رود، بگونه ای که راجر ایبرت (Roger Ebert) آن را «اولین فیلم واقعاً ترسناک» می داند. همچنین به عنوان نمونه شاخصی از پایان مبهم و دوگانه در سینما شناخته می شود. مانند دیگر آثار سبک اکسپرسیونیسم، در طراحی صحنه از خطوط مورب و اشکال کج و معوج استفاده شده است.
ماجرای فیلم در قالب داستانی و بیشتر آن به صورت گذشته نمایی توسط نقش اول فیلم، فرانسیس، بیان می شود. این فیلم جزء نخستین نمونه های استفاده از «قالب داستان» (به انگلیسی: Frame Story) در تاریخ فیلمسازی است.
فرانسیس (فریدریش فهر Friedrich Fehér) در کنار همراهی سالخورده در حال سخن گفتن هستند که زنی ظاهراً آشفته، جین (لیل داگوفر Lil Dagover)، از کنار آن ها می گذرد. فرانسیس وی را «نامزدم» خطاب می کند و داستان جالبی را که او به همراه جین داشته اند، نقل می کند.

مطب دکتر کالیگاری (Cabinet of Dr Caligari)
صحنه ای از فیلم فیلمی ترسناک، تولید ۱۹۱۹ آلمان. روبرت وینه، کارگردان این فیلم با استفاده از فنون بصری برگرفته از نقاشی، آغازگر جنبشی تازه در سینما بود که اکسپرسیونیسم آلماننامیده شد. این فیلم دربارۀ مردی (دکتر کالیگاری) است که خوابگردی (کنراد ویت) را هیپنوتیزم می کند تا افرادی را به قتل برساند. فیلم نامۀ این اثر را هانس یانوویتسو کارل ما یرنوشته اند. کاربرد سایه دار نور و صحنه پردازی فیلم برای القای پارانویا و روان پریشی، تأثیر بسزایی در سینما داشته است؛ این تأثیر در فیلم های ترسناک دهۀ ۱۹۳۰، فیلم های نُواردهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ هالیوود، و سرانجام مطالعۀ روان کاوانۀ شخصیت ها در آثار برخی از فیلم سازان معاصر، همچون مارتین اسکورسیزی، نمود یافته است.