سازمان زنان ایران (تأسیس ۱۳۴۵) سازمانی دولتی در ایران بود که به مسایل زنان در سطح کشور می پرداخت.
دفاع از حقوق فردی، خانوادگی و اجتماعی زنان در جهت تأمین برابری کامل آنان در اجتماع و در برابر قانون
کوشش در راه تعمیم آموزش و پرورش زنان ایران به ویژه پیکار با بی سوادی و کمک به گسترش آموزش حرفه ای
تجهیز زنان به منظور شرکت گسترده آنان در نوسازی ملی در زمینه های مختلف اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در چارچوب هدف های حزب رستاخیز ملت ایران و هماهنگ کردن فعالیت های آنان در این زمینه (در اساسنامه اولیه در سال ۱۳۴۵ آمده بود که سازمان زنان، سازمانی غیرسیاسی است که در سال ۱۳۵۴ بعد از تحولاتی در کشور و ایجاد حزب رستاخیز تغییر کرد)
یاری کردن به زنان در اجرای مسئولیت های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و فردی
ایجاد تفاهم و دوستی بین زنان ایران و زنان کشورهای دیگر و همکاری در راه برابری و بالا بردن مقام زن در سطح جهان
تأسیس مراکز رفاه خانواده
سازمان زنان مسئول اجرای پروژه هایی در سطح ایران بود که از مهم ترین آنها می توان به ایجاد مراکز رفاه خانواده، ایجاد مدرسه مددکاری ورامین و تربیت منظم مددکار اجتماعی، و تحقیق در حوزه مسایل زنان اشاره کرد. این سازمان نماینده رسمی ایران در کنفرانس های بین المللی مربوط به زنان محسوب می شد.
فعالیت های سازمان زنان بیشتر جنبه خیریه ای داشت، هرچند که در دهه ۱۳۵۰، احتمالاً به دلیل روی کار آمدن مهناز افخمی، دبیرکل جدید تحصیل کرده و نسل جدید همکارانش به حوزه های غیرسنتی نظیر اصلاحاتی قانونی و سیاسی نیز پرداخت (از جمله لابی گری برای تصویب قانون حمایت خانواده ۱۳۵۴ و قانون سقط جنین در سال ۱۳۵۶). مراکز رفاه خانواده برای زنان طبقه پایین شهری امکانات آموزشی (سوادآموزی و آموزش های حرفه ای)، تسهیلات بهداشتی (آموزش بچه داری و تنظیم خانواده، چکاپ های منظم، توزیع وسایل پیشگیری از بارداری)، مشاوره حقوقی، و مهدکودک ایجاد می کرد. آموزش های حرفه ای بیشتر شامل فعالیت های سنتی زنانه مانند خیاطی، قالی بافی، تایپ و آرایشگری می شد هرچند که در اواخر کار سازمان زنان دوره های آموزش تعمیر رادیو و تلویزیون و آموزش مکانیکی نیز در مراکز محدودی برگزار می شد. تحقیق در حوزه زنان نیز از دهه ۱۳۵۰ در سازمان گسترش یافت و بر مسایلی مانند تبعیض علیه زنان، تصویر زن در کتابهای درسی مدرسه های ابتدایی، منزلت زن در جامعه عشایری، نقش زن و مرد در پیام های تجارتی تلویزیون ایران و … بود.
در دوره انقلاب مشروطه انجمن های زنان زیادی به طور مخفیانه شکل گرفتند که فقط در جنبش مشروطه شرکت می کردند و بعدها، در سالهای پس از تشکیل مجلس و جنگ جهانی دوم انجمن هایی تأسیس شدند که به حقوق زنان می پرداختند. در دوره رضاشاه به تدریج سازمان های زنان مستقل حذف شده و سازمان هایی وابسته به دولت یا حزب های سیاسی تشکیل شدند مانند کانون بانوان که انجمنی بسیار میانه رو و خیریه زیر نظر رضاشاه بود. در دوره محمدرضاشاه نیز از دهه ۱۳۳۰ متمرکزسازی جدی سازمان های زنان آغاز شده بود. سازمان زنان جایگزین «شورای عالی جمعیت زنان ایران» شد که خود از پیوستن انجمن های مستقل زنان در سال ۱۳۳۷ تشکیل شده بود. ایجاد این سازمان های متمرکز، فعالیت های هماهنگ و برنامه ریزی شده ای بود که موجب از بین رفتن سازمان های مستقل جنبش زنان شد.
دفاع از حقوق فردی، خانوادگی و اجتماعی زنان در جهت تأمین برابری کامل آنان در اجتماع و در برابر قانون
کوشش در راه تعمیم آموزش و پرورش زنان ایران به ویژه پیکار با بی سوادی و کمک به گسترش آموزش حرفه ای
تجهیز زنان به منظور شرکت گسترده آنان در نوسازی ملی در زمینه های مختلف اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در چارچوب هدف های حزب رستاخیز ملت ایران و هماهنگ کردن فعالیت های آنان در این زمینه (در اساسنامه اولیه در سال ۱۳۴۵ آمده بود که سازمان زنان، سازمانی غیرسیاسی است که در سال ۱۳۵۴ بعد از تحولاتی در کشور و ایجاد حزب رستاخیز تغییر کرد)
یاری کردن به زنان در اجرای مسئولیت های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و فردی
ایجاد تفاهم و دوستی بین زنان ایران و زنان کشورهای دیگر و همکاری در راه برابری و بالا بردن مقام زن در سطح جهان
تأسیس مراکز رفاه خانواده
سازمان زنان مسئول اجرای پروژه هایی در سطح ایران بود که از مهم ترین آنها می توان به ایجاد مراکز رفاه خانواده، ایجاد مدرسه مددکاری ورامین و تربیت منظم مددکار اجتماعی، و تحقیق در حوزه مسایل زنان اشاره کرد. این سازمان نماینده رسمی ایران در کنفرانس های بین المللی مربوط به زنان محسوب می شد.
فعالیت های سازمان زنان بیشتر جنبه خیریه ای داشت، هرچند که در دهه ۱۳۵۰، احتمالاً به دلیل روی کار آمدن مهناز افخمی، دبیرکل جدید تحصیل کرده و نسل جدید همکارانش به حوزه های غیرسنتی نظیر اصلاحاتی قانونی و سیاسی نیز پرداخت (از جمله لابی گری برای تصویب قانون حمایت خانواده ۱۳۵۴ و قانون سقط جنین در سال ۱۳۵۶). مراکز رفاه خانواده برای زنان طبقه پایین شهری امکانات آموزشی (سوادآموزی و آموزش های حرفه ای)، تسهیلات بهداشتی (آموزش بچه داری و تنظیم خانواده، چکاپ های منظم، توزیع وسایل پیشگیری از بارداری)، مشاوره حقوقی، و مهدکودک ایجاد می کرد. آموزش های حرفه ای بیشتر شامل فعالیت های سنتی زنانه مانند خیاطی، قالی بافی، تایپ و آرایشگری می شد هرچند که در اواخر کار سازمان زنان دوره های آموزش تعمیر رادیو و تلویزیون و آموزش مکانیکی نیز در مراکز محدودی برگزار می شد. تحقیق در حوزه زنان نیز از دهه ۱۳۵۰ در سازمان گسترش یافت و بر مسایلی مانند تبعیض علیه زنان، تصویر زن در کتابهای درسی مدرسه های ابتدایی، منزلت زن در جامعه عشایری، نقش زن و مرد در پیام های تجارتی تلویزیون ایران و … بود.
در دوره انقلاب مشروطه انجمن های زنان زیادی به طور مخفیانه شکل گرفتند که فقط در جنبش مشروطه شرکت می کردند و بعدها، در سالهای پس از تشکیل مجلس و جنگ جهانی دوم انجمن هایی تأسیس شدند که به حقوق زنان می پرداختند. در دوره رضاشاه به تدریج سازمان های زنان مستقل حذف شده و سازمان هایی وابسته به دولت یا حزب های سیاسی تشکیل شدند مانند کانون بانوان که انجمنی بسیار میانه رو و خیریه زیر نظر رضاشاه بود. در دوره محمدرضاشاه نیز از دهه ۱۳۳۰ متمرکزسازی جدی سازمان های زنان آغاز شده بود. سازمان زنان جایگزین «شورای عالی جمعیت زنان ایران» شد که خود از پیوستن انجمن های مستقل زنان در سال ۱۳۳۷ تشکیل شده بود. ایجاد این سازمان های متمرکز، فعالیت های هماهنگ و برنامه ریزی شده ای بود که موجب از بین رفتن سازمان های مستقل جنبش زنان شد.
wiki: سازمان زنان ایران