شاه آبادی محمدعلی. شاه آبادی، محمّدعلی (اصفهان ۱۲۹۲ـ تهران ۱۳۶۹ق)
حکیم و عارف اخلاقی مشرب و پارسای معاصر ایرانی. فرزند میرزا محمدجواد مجتهد اصفهانی بود. نخست، از محضر پدر، که درشمار شاگردان صاحب جواهر بود، و نیز برادر بزرگش، آقا میرزا احمد ،که پیش از بلوغ به اجتهاد رسید ، استفاده کرد. آن گاه راهی تهران شد و درشمار تلامیذ آقا هاشم اشکوری و حاج میرزا حسن آشتیانی قرار گرفت. در نجف اشرف نیز محضر آخوند خراسانی و میرزای شیرازی دوم را دریافت. از ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۴ در قم، به تدریس و ارشاد مستعدان پرداخت، آن گاه به تهران بازگشت و در خیابان شاه آباد مسکن گزید. لقب شاه آبادی ایشان نیز نتیجۀ همین توطّن است. رشحات البحار مشتمل بر رساله های ایمان و رجعت، انسان و فطرت و قرآن و عترت مشهورترین اثر قلمی ایشان است. شماری از معاصرین نیز محضر ایشان را دریافته اند که از آن میان می توان به امام خمینی (ره) ، آخوند ملاعلی همدانی، میرزا عبدالکریم روشن اشاره کرد. در شهر ری، در مقبرۀ شیخ ابوالفتوح رازی به خاک سپرده شد.
حکیم و عارف اخلاقی مشرب و پارسای معاصر ایرانی. فرزند میرزا محمدجواد مجتهد اصفهانی بود. نخست، از محضر پدر، که درشمار شاگردان صاحب جواهر بود، و نیز برادر بزرگش، آقا میرزا احمد ،که پیش از بلوغ به اجتهاد رسید ، استفاده کرد. آن گاه راهی تهران شد و درشمار تلامیذ آقا هاشم اشکوری و حاج میرزا حسن آشتیانی قرار گرفت. در نجف اشرف نیز محضر آخوند خراسانی و میرزای شیرازی دوم را دریافت. از ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۴ در قم، به تدریس و ارشاد مستعدان پرداخت، آن گاه به تهران بازگشت و در خیابان شاه آباد مسکن گزید. لقب شاه آبادی ایشان نیز نتیجۀ همین توطّن است. رشحات البحار مشتمل بر رساله های ایمان و رجعت، انسان و فطرت و قرآن و عترت مشهورترین اثر قلمی ایشان است. شماری از معاصرین نیز محضر ایشان را دریافته اند که از آن میان می توان به امام خمینی (ره) ، آخوند ملاعلی همدانی، میرزا عبدالکریم روشن اشاره کرد. در شهر ری، در مقبرۀ شیخ ابوالفتوح رازی به خاک سپرده شد.