زمان دستوری مقوله ای دستوری است که موقعیت زمانی را تعیین می کند؛ به عبارت دیگر زمان دستوری شکل دستوری شده زمان تقویمی است. زمان دستوری جزو مقولات اساسی ای است که همراه با عناصر واژگانی و دیگر اشارات مربوط به زمان، شنونده را قادر می سازد تا ارتباطی موقتی میان موقعیت گفتار و موقعیتی که در جمله توصیف شده را بازسازی کند. همچنین زمان دستوری شنونده را قادر می سازد تا ترتیب نسبی موقعیت های توصیف شده در متن را نیز بازسازی کند.
زمان گذشته (زبان)
زبان فارسی دارای سه زمان دستوری اصلی است: گذشته (ماضی)، حال (مضارع)، و آینده (مستقبل). در فارسی دری همه افعال از دو بن ماضی و مضارع ساخته می شوند.بن مضارع فارسی دری همان ماده فارسی میانه است که گاه با هم اختلاف تلفظ جزئی دارند. فعل ها از دو بن ماضی و مضارع ساخته می شوند.
بن ماضی= مصدر بدون _َ ن پایانی : دیدن ← دید ، کاشتن← کاشت
بن مضارع= فعل امر بدون ب آغازی : ببین ← بین، بکار ← کار
زمان گذشته (زبان)
زبان فارسی دارای سه زمان دستوری اصلی است: گذشته (ماضی)، حال (مضارع)، و آینده (مستقبل). در فارسی دری همه افعال از دو بن ماضی و مضارع ساخته می شوند.بن مضارع فارسی دری همان ماده فارسی میانه است که گاه با هم اختلاف تلفظ جزئی دارند. فعل ها از دو بن ماضی و مضارع ساخته می شوند.
بن ماضی= مصدر بدون _َ ن پایانی : دیدن ← دید ، کاشتن← کاشت
بن مضارع= فعل امر بدون ب آغازی : ببین ← بین، بکار ← کار
wiki: زمان دستوری