دامگه

( اسم ) جایی که برای صید جانوران دام گذارند جای دام . یا دامگاه دیو دنیا عالم سفلی . یا دامگاه گرگ دنیا .

دامگه. [گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) دامگاه. مخفف دامگاه :
پرواز چون کنند ازین دامگه برون
دو قاف را گرفته بچنگال میبرند.اهل تمیز و عقل ازین دامگاه صعب
غافل نیند گرچه بدین دامگه درند.هرلحظه هاتفی بتو آواز میدهد
کاین دامگه نه جای امانست الامان.درین دامگه ارچه همدم ندارم
بحمداﷲ از هیچ غم غم ندارم.هر مرغ را که روزی زلف تودامگه شد
آمد قضا که روزیش از آشیان برآمد.صیاد قضا نهاد دامت
از دامگه قضات جویم.ز این دامگه اعتکاف بگشای
بر عجز خود اعتراف بنمای.ترا ز کنگره عرش میزنند صفیر
ندانمت که درین دامگه چه افتادست.آه از آن جور و تطاول که درین دامگه است
آه از آن سوز و نیازی که در آن محفل بود.طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
که درین دامگه حادثه چون افتادم.درین دامگه شادمانی کم است.- دامگه غول ؛ دامگاه غول. دنیا.