خاکشیر اصفهانی

سید جعفر موسوی ملقب به خاکشیر اصفهانی (زاده ۱۳۰۰ ق برابر با ۱۲۵۸ خورشیدی اصفهان- درگذشته ۱۳۳۵ خورشیدی اصفهان) از شاعران اهل ایران در عهد قاجار و پهلوی است.
تذکره شعرای تخت فولاد اسفهان، علیرضا لطفی، چ اصفهان، ۱۳۹۰، ص۲۱۷ تا ۲۲۱ و ص۷۴۴.
دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج۲، مقاله خاکشیر. سید حسن سید موسوی
نامه سخنوران سپاهان، ص۹۷
تذکره شعرای معاصر اصفهان، مصلح الدین مهدوی، ص۱۷۱
گلزار مقدس، رحیم قاسمی، اصفهان، ۱۳۸۹، ص۲۵۵تا۲۶۵.
اصفهان زادگاه جمال و کمال، ص۵۶۰.
تذکرهٔ شعرای معاصر اصفهان
مقدمه دیوان شاعر
خاکشیر اصفهانی یا سید جعفر موسوی، فرزند سیداسماعیل، شاعر هزل سرای معاصر است. وی در ابتدای کار شاعری، صراحی تخلص می نمود. دیوان وی شامل حدود ۱۵۰۰ بیت غزل و رباعی و دیگر قالبهای شعر است.
وی در جلفا به کلاهدوزی و جولاهی مشغول بود. وی با شعرای عهد خود دوستی داشت. خاکشیر بسیار خوش اخلاق و محجوب بود و بر خلاف محتوای اشعارش که هزل بود خودش انسانی بسیار باحیا بود. باوجود روحیه شوخ طبع و این که هزل دستمایه آثار وی بوده است، او هیچگاه شعری در هجو کسی نسرود. دیوان او در سال ۱۳۳۵ جمع آوری و چاپ شد. صغیراصفهانی و فصیح از دوستان وی بودند. خاکشیر، وی مجرد بود و به طور مشترک با سید یوسف موسوی، برادر کوچک تر خود در محله چوب بست شیش بیدآباد واقع در خیابان مسجد سید در یک خانه زندگی می کردند.خاکشیر در ۲۶ ذی قعده ۱۳۷۵ ق برابر با ۱۴ تیر ۱۳۳۵ خورشیدی درگذشت و جسدش را در تکیه گلزار تخت فولاد اصفهان دفن کردند.
خاکشیر بیش از هر چیز در تضمین اشعار بزرگانی چون حافظ، سعدی، فردوسی، باباطاهر و دیگران و گنجاندن ضرب المثل ها در اشعارش توانا بود. اغلب اشعار وی هزل و شوخی است. وی از خواندن اشعار خود چه اشعار هزل و چه اشعار جد اجتناب داشت.