دامپینگ (به انگلیسی: dumping)، بازارشکنی یا قیمت شکنی از واژگان خاص اقتصادی به حساب می آید که به ویژه در تجارت بین المللی جایگاهی ویژه و قانونی دارد؛ و عبارت است از فروش یا صادرات یک کالا با قیمت کمتر از هزینه های تمام شده یا به عبارتی دیگر فروش کالا در خارج به قیمتی کمتر از قیمت داخلی. معادل فارسی این واژه «رقابت مکارانه» یا تبعیض در قیمت ها در بازرگانی معنا شده است. به عبارت بهتر، تولیدکنندگان و بازرگانان برای به دست آوردن بازارها، محصولات خود را با قیمتی کم عرضه کنند، برخی کارشناسان معادل فارسی این واژه را «رقابت مخرب» نیز دانسته اند. استراتژی کلی دامپینگ به حذف رقبا و در اختیار گرفتن بازار مربوط می شود.
معضل دامپینگ در سطح بین المللی و ماجرای ارائه قیر رایگان به ارگان های دولتی در سطح بازار داخلی ایران، عرصه را به دست اندرکاران این بخش تنگ کرده است.
با این تعاریف و تفاسیر، مشخص می شود خودروسازان ایرانی نیز مرتکب دامپینگ شده اند، منتها فرق شان با چینی ها این است که نتوانستند مانند آن ها در به دست آوردن بازارهای خارجی موفق عمل کنند.
طی دهه نود ژاپن اقدام به دامپینگ در قیمت محصولاتی چون تلویزیون و فولاد در بازار آمریکا و محصولاتی مثل اتومبیل و فولاد در بازار اروپا نموده است. بسیاری از کشورهای صنعتی مانند کشورهای عضو اتحادیه اروپا در نظر دارند، از دامپینگ مستمر برای مازاد محصولات کشاورزی خود استفاده کنند. اگر استفاده از دامپینگ از طرف یک کشور یا شرکت اثبات شود، کشور یا شرکت مزبور اقدام به افزایش قیمت خود خواهد کرد. مانند آنچه که در سال ۱۹۷۶ و ۱۹۷۷ از شرکت فولکس واگن آلمان و تولیدکنندگان تلویزیون ژاپنی دیده شد، تا با سیاست های ضد دامپینگ مواجه نشوند.
امکان دارد در دامپینگ مستمر یا تصادفی سودی که بابت پایین بودن قیمت نصیب مصرف کننده می شود بیش از زیانی باشد که تولیدکننده می بیند.
از منظر اقتصادی، دامپینگ چهار دلیل عمده دارد که عبارتند از «بیرون کردن رقبا و به دست آوردن انحصار بازار حتی با تحمل زیان های کوتاه مدت»، «کاهش مازاد موقتی ذخائر کالا»، «به دست آوردن سهم از بازار کالای مربوطه» و همچنین «کاهش ضررهای مربوط به کالای فاقد قابلیت رقابت و فروش»؛ به زبان ساده تر، دامپینگ با هدف حضور در بازارها و به منظور فروش بیشتر و گاهی عرضه کالاهایی که به دلیل کیفیت نه چندان مناسب تقاضای اندکی دارند، انجام می شود.
از نظر تقسیم بندی سه نوع دامپینگ وجود دارد، که از عبارتند از:
معضل دامپینگ در سطح بین المللی و ماجرای ارائه قیر رایگان به ارگان های دولتی در سطح بازار داخلی ایران، عرصه را به دست اندرکاران این بخش تنگ کرده است.
با این تعاریف و تفاسیر، مشخص می شود خودروسازان ایرانی نیز مرتکب دامپینگ شده اند، منتها فرق شان با چینی ها این است که نتوانستند مانند آن ها در به دست آوردن بازارهای خارجی موفق عمل کنند.
طی دهه نود ژاپن اقدام به دامپینگ در قیمت محصولاتی چون تلویزیون و فولاد در بازار آمریکا و محصولاتی مثل اتومبیل و فولاد در بازار اروپا نموده است. بسیاری از کشورهای صنعتی مانند کشورهای عضو اتحادیه اروپا در نظر دارند، از دامپینگ مستمر برای مازاد محصولات کشاورزی خود استفاده کنند. اگر استفاده از دامپینگ از طرف یک کشور یا شرکت اثبات شود، کشور یا شرکت مزبور اقدام به افزایش قیمت خود خواهد کرد. مانند آنچه که در سال ۱۹۷۶ و ۱۹۷۷ از شرکت فولکس واگن آلمان و تولیدکنندگان تلویزیون ژاپنی دیده شد، تا با سیاست های ضد دامپینگ مواجه نشوند.
امکان دارد در دامپینگ مستمر یا تصادفی سودی که بابت پایین بودن قیمت نصیب مصرف کننده می شود بیش از زیانی باشد که تولیدکننده می بیند.
از منظر اقتصادی، دامپینگ چهار دلیل عمده دارد که عبارتند از «بیرون کردن رقبا و به دست آوردن انحصار بازار حتی با تحمل زیان های کوتاه مدت»، «کاهش مازاد موقتی ذخائر کالا»، «به دست آوردن سهم از بازار کالای مربوطه» و همچنین «کاهش ضررهای مربوط به کالای فاقد قابلیت رقابت و فروش»؛ به زبان ساده تر، دامپینگ با هدف حضور در بازارها و به منظور فروش بیشتر و گاهی عرضه کالاهایی که به دلیل کیفیت نه چندان مناسب تقاضای اندکی دارند، انجام می شود.
از نظر تقسیم بندی سه نوع دامپینگ وجود دارد، که از عبارتند از:
wiki: دامپینگ