دبه خایه
مادور
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
مأدور. [ م َءْ ] ( ع ص ) دبه خایه. ج ، اُدُر، مآدیر. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). کسی که پرده صفاق او پاره شود و روده هایش پایین افتد و گویند بیماری فتق که به یکی از دو خایه او رسیده باشد. ( از ذیل اقرب الموارد ). آدر. دبه خایه. غُر. غُرغُر. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
کلمات دیگر: