لارس

لارس (مفرد: لار)، که در قدیم و دوران باستان به صورت لازس(مفرد: لاز) هم خوانده می شدند، در اساطیر روم و مذهب روم باستان، روح پاسدار خانواده و در عین حال شاید ارواح نیاکانی بودند که به شیوه ای منظم در سرتاسر روم نیایش می شدند. معبد آنان در نزدیکی طاق تیتوس قرار داشت.
جان پی یر گریمال (۱۳۸۶)، اساطیر جهان از مؤسسه لاروس، ترجمهٔ مانی صالحی علامه، تهران: نشر مهاجر، شابک ۹۶۴-۸۸۶۱-۳۹-۰
ویل دورانت (۱۳۸۰)، تاریخ تمدن، جلد سوم(قیصر و مسیح)، ترجمهٔ حمید عنایت و دیگران، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، شابک ۹۶۴-۴۴۵-۲۳۴-۸
ویل دورانت این خدایان رومی را بخصوص حافظ چهارراهها و محیط های خانگی خوانده است.
لارس یا لارها ، خدایان محافظت کننده در روم باستان بودند. منشاء این خدایان به درستی مشخص نیست، و ممکن است بتوان آنان را نگاهبانان خانه ها، مزارع، یا حتی مرزها تلقی نمود یا آنان را ایزدان سودمندی و پرباری یا نیاکانی قهرمان با اسامی ذکر نشده و نامشخص، یا حتی آمیزه ای از اینها به شمار آورد. لارس (لارها) در اواخر دوران جمهوری رم، در شکل مجسمه های کوچکی که به فرم استاندارد و معمولاً به صورت زوجی (دوتا دوتا) ساخته می شدند، مورد پرستش قرار می گرفتند.
تصور بر این بود که لارس (لارها) بر تمامی وقایعی که در درون مرزها رخ می دهد، ناظرند و بر این وقایع قدرت اعمال نفوذ دارند و قادرند بر هر نقطه و هر عملکردی تأثیرشان را بگذارند. مجسمه های خانگی لارس، در طی وعده های غذایی هر خانواده بر سر میز یا سفره غذا قرار داده می شدند، و به نظر می رسید که حضور لارس، و پرستش و طلب برکت از آنان در تمامی فعالیت ها و اقدامات مهم هر خانواده مورد نیاز بود. بر اساس نتایج برخی از پژوهش های باستانی (و همینطور برخی از پژوهش های مدرن)، لارس (لارها)، جزو مقوله و طبقه خدایان خانوار (ایزدان خانوادگی) قرار می گیرند. نویسندگان رومی گاهی اوقات این خدایان را با خدایان اجدادی، خدایان خانگی و فامیلی و خانوادگی و همینطور خدایان اجاق یا آتشدان خانگی یکسان شناسایی کرده و در یک گروه قرار داده اند. در مقایسه با خدایان بزرگ روم، گستره فرمانروایی و میزان قدرت و نفوذ لارس محدود شده بود، اما با این وجود این ایزدان (لارها)، پدیده هایی با اهمیت در آیین های پرستش روم باستان به شمار می آمدند: با مقایسه شباهت میان کلمات، گروهی از خدایان خانگی روم (که لارس یا همان لارها جزو آن ها قرار می گیرند)، می توانند شرح دهنده همان مفهومی باشند که به تعبیر لارِم بازمی گردد.