شوالیه گری نظامنامه ای از رفتارهایی است که سلحشوران قرون وسطی از آنها پیروی می کردند. شوالیه گری عنصر برجسته اروپای غربی در این دوران است. در حالیکه ریشه های شوالیه گری به قرنهای نهم و دهم میلادی می رسد این روش بیشتر در قرون دوازدهم و سیزدهم و قبل از زوال قرون وسطی به رشد رسید. به هر حال، شوالیه گری در قالب رفتار نجیب زادگان و طبقات بالای جامعه در دوران رنسانس به زندگی خود ادامه داد.
منشاء شوالیه گری
شوالیه گری توسط دو عامل اساسی توسعه یافت: سواره نظام ، که از تاخت و تازهای مهاجمین سواره نشأت گرفت و فئودالیسم که نظامی سیاسی - نظامی بود که رابطه بین نخبگان جامعه اروپا را سازمان داده بود.
در قرنهای نهم و دهم میلادی، اروپای غربی تحت تهاجم وایکینگها، مجارها، مسلمانان و دیگر قبایل مهاجم بود. این مهاجمین اغلب در جنگ بر پشت اسب خبره بودند. افسران نخبه ارتشهای اروپایی در ابتدا به صورت پیاده می جنگیدند و مبارزه با این نیروهای سریع برایشان دشوار بود. متعاقبا، بسیاری از این افسران عالی رتبه شروع کردند تا برای مقابله با این تهدیدات سواری و تاکتیکهای سواره نظام را فرابگیرند. اولین شوالیه ها درحقیقت سلحشوران مسلحی بودند که بر پشت اسب می جنگیدند.
به هرحال، نگهداری اسب گران تمام می شد و آموزش سوارکاری فرآیندی طولانی مدت بود. نخبه های اروپایی برای پشتیبانی از سواره نظامشان شروع کردند تا قسمتی از زمینهایشان را به سلحشوران سوارکارشان ببخشند تا آنها را همیشه در خدمت خود داشته باشند. زمین می توانست مخارج ضروری یک شوالیه را تأمین کند. این نظام از تقسیم زمینها گوشه ای از فئودالیسم است. شوالیه ها در ازای حق نگه داری قسمتی از زمین یا دارایی به ارباب فئودال یا شاه خود خدمات نظامی ارائه می کردند. در انتها، شوالیه گری به عنوان نشانه تمایز طبقه اجتماعی درآمد و فرصت شوالیه شدن معمولا از افراد عادی دریغ می شد.
یک قرارداد نانوشته رابطه بین شاه و اربابان فئودال ( لردها ) از یک سو و شوالیه هایشان را از سوی دیگر تنظیم می کرد. یک شوالیه باید هر ساله به جای زمینی که دریافت کرده بود و اینکه تحت حمایت شاه ( یا لرد ) خود قرار گرفته بود روزهای خاصی را به خدمت نظامی برای وی اختصاص می داد. همچنین از یک شوالیه انتظار می رفت که با شجاعت در راه ارباب خود بجنگد و نسبت به او وفادار باشد. شجاعت و وفاداری منادی آن چیزی بود که بعدها به شوالیه گری معروف شد.
نظامنامه شوالیه گری
در طول سالهایی که پس از آن گذشت، مسیحیت و عشق درباری بر نظامنامه شوالیه گری تأثیرگذاشتند. این تأثیرات پارسایی مذهبی و تذهیب رفتار و آداب را در بر می گرفت. شوالیه گری به تدریج شروع کرد تا لبه های خشن جنگجویان فئودال را نرم ترکند. از شوالیه ها انتظار می رفت که با سخاوت و احترام از دیگر شوالیه ها و افرادی که از نظر اجتماعی مراتب پایین تری داشتند پذیرایی کنند. نظامنامه جدید، شوالیه ها را از حمله به اشخاص بی سلاح منع می کرد و شوالیه ی آرمانی کسی بود که برای افتخار و مسیحیت می جنگید نه برای منافع شخصی. در عمل، البته، بیشتر شوالیه ها به چشم داشت برای منافع مادی که می توانستند از یک گروگان یا اسب دزدی به دست آوردند ادامه دادند.
مسیحیت و صلیبیون
اوایل قرون وسطی برای اروپاییان دورانی بی نظم و پر کشمکش بود. به هرحال، در قرن یازدهم میلادی یک دوره جدید پایداری آغازشد. تجارت و بازرگانی دوباره رونق گرفت و شهرهای جدیدی سربرافراشتند. در این دوران نسبتا صلح آمیز، کلیسا سعی کرد تا روحیه جنگجویی نخبگان فئودال را به خدمت گیرد. در قرن یازدهم، به عنوان مثال، اعضای کلیسا در اکناف اروپا سفر کردند و برنامه هایی چون "صلح برای خدا و جنگ برای خدا" را شیوع دادند. صلح برای خدا شوالیه ها را از حمله به رعایا، زنها، کشیشان و تجار باز می داشت در حالی که جنگ برای خدا از نبرد در روزهای یکشنبه و دیگر روزهای مقدس جلوگیری می کرد. اگرچه کلیسا قدرت نداشت تا آنها را به خواسته های خود مجبور کند این برنامه ها ارزشهای جدیدی را بنیاد گذاشتند که تمامی جنگ های نوعی قرون نهم و دهم را زیر سوال می برد.
مسیحیت همچنین شوالیه گری را از طریق جنگهای صلیبی تحت تأثیر قرار داد. صلیبی ها گروه های نظامی بودند که به همراه شوالیه های مسیحی هم قسم شده بودند تا کنترل ارض مقدس فلسطین را از دست مسلمانان خارج کنند. اگرچه بسیاری از شوالیه ها به دنبال منافع مادی، افتخار نظامی یا ماجراجویی بودند اما بسیاری از آنها به دلیل احساسات مذهبی خود به صلیبیون پیوستند. شور و شوق مذهبی صلیبیون را می توان در صنف های نظامی - مذهبی مانند شوالیه های معبد، شوالیه های توتونی و شوالیه های پرستار مشاهده کرد. اعضای این صنفها با هم پیمان مذهبی می بستند و در بازپسگیری سرزمین مقدس هم عقیده بودند. آنها باور داشتند که شوالیه گری وقتی که در خدمت مسیحیت درآید می تواند یک روش زندگی مقدس باشد. این صنفها کمک کردند که ایده آلیسم مذهبی به شوالیه گری تزریق شود.
عشق درباری
از دیگر مسائلی که تأثیر زیادی بر روی شوالیه گری داشت می توان به عشق درباری اشاره کرد. عشق درباری آیین نامه ای بود که رابطه بین شوالیه ها و بانوان عالی جاه را در فئودالیسم قرون وسطی تعیین می کرد. عشق درباری بر این نکته پافشاری می کرد که یک شوالیه باید خود را کاملا وقف ازدواج یا نامزدی یک زن در دربار یا بارگاه ارباب فئودال کند. یک شوالیه باید تنها با نام بانوی خویش وارد معرکه می شد یا در مسابقات به نیزه بازی می پرداخت و تمام همّ خود را بر رضایت خاطر بانویش قرارمی داد. پس از یک دوره اظهار عشق، دو دلداده ممکن بود که به صورت پنهانی به وصال هم برسند. تأثیر عشق درباری بر شوالیه ها غیرقابل انکار است اگرچه این موارد با اخلاقیات آیین مسیحیت در تضاد بود. عشق درباری به مردها و زنهای درباری کمک می کرد تا رابطه خود را پاک نگاه دارند. شوالیه ها کوشش می کردند تا برای رضایت بانوی خود در . . .
منشاء شوالیه گری
شوالیه گری توسط دو عامل اساسی توسعه یافت: سواره نظام ، که از تاخت و تازهای مهاجمین سواره نشأت گرفت و فئودالیسم که نظامی سیاسی - نظامی بود که رابطه بین نخبگان جامعه اروپا را سازمان داده بود.
در قرنهای نهم و دهم میلادی، اروپای غربی تحت تهاجم وایکینگها، مجارها، مسلمانان و دیگر قبایل مهاجم بود. این مهاجمین اغلب در جنگ بر پشت اسب خبره بودند. افسران نخبه ارتشهای اروپایی در ابتدا به صورت پیاده می جنگیدند و مبارزه با این نیروهای سریع برایشان دشوار بود. متعاقبا، بسیاری از این افسران عالی رتبه شروع کردند تا برای مقابله با این تهدیدات سواری و تاکتیکهای سواره نظام را فرابگیرند. اولین شوالیه ها درحقیقت سلحشوران مسلحی بودند که بر پشت اسب می جنگیدند.
به هرحال، نگهداری اسب گران تمام می شد و آموزش سوارکاری فرآیندی طولانی مدت بود. نخبه های اروپایی برای پشتیبانی از سواره نظامشان شروع کردند تا قسمتی از زمینهایشان را به سلحشوران سوارکارشان ببخشند تا آنها را همیشه در خدمت خود داشته باشند. زمین می توانست مخارج ضروری یک شوالیه را تأمین کند. این نظام از تقسیم زمینها گوشه ای از فئودالیسم است. شوالیه ها در ازای حق نگه داری قسمتی از زمین یا دارایی به ارباب فئودال یا شاه خود خدمات نظامی ارائه می کردند. در انتها، شوالیه گری به عنوان نشانه تمایز طبقه اجتماعی درآمد و فرصت شوالیه شدن معمولا از افراد عادی دریغ می شد.
یک قرارداد نانوشته رابطه بین شاه و اربابان فئودال ( لردها ) از یک سو و شوالیه هایشان را از سوی دیگر تنظیم می کرد. یک شوالیه باید هر ساله به جای زمینی که دریافت کرده بود و اینکه تحت حمایت شاه ( یا لرد ) خود قرار گرفته بود روزهای خاصی را به خدمت نظامی برای وی اختصاص می داد. همچنین از یک شوالیه انتظار می رفت که با شجاعت در راه ارباب خود بجنگد و نسبت به او وفادار باشد. شجاعت و وفاداری منادی آن چیزی بود که بعدها به شوالیه گری معروف شد.
نظامنامه شوالیه گری
در طول سالهایی که پس از آن گذشت، مسیحیت و عشق درباری بر نظامنامه شوالیه گری تأثیرگذاشتند. این تأثیرات پارسایی مذهبی و تذهیب رفتار و آداب را در بر می گرفت. شوالیه گری به تدریج شروع کرد تا لبه های خشن جنگجویان فئودال را نرم ترکند. از شوالیه ها انتظار می رفت که با سخاوت و احترام از دیگر شوالیه ها و افرادی که از نظر اجتماعی مراتب پایین تری داشتند پذیرایی کنند. نظامنامه جدید، شوالیه ها را از حمله به اشخاص بی سلاح منع می کرد و شوالیه ی آرمانی کسی بود که برای افتخار و مسیحیت می جنگید نه برای منافع شخصی. در عمل، البته، بیشتر شوالیه ها به چشم داشت برای منافع مادی که می توانستند از یک گروگان یا اسب دزدی به دست آوردند ادامه دادند.
مسیحیت و صلیبیون
اوایل قرون وسطی برای اروپاییان دورانی بی نظم و پر کشمکش بود. به هرحال، در قرن یازدهم میلادی یک دوره جدید پایداری آغازشد. تجارت و بازرگانی دوباره رونق گرفت و شهرهای جدیدی سربرافراشتند. در این دوران نسبتا صلح آمیز، کلیسا سعی کرد تا روحیه جنگجویی نخبگان فئودال را به خدمت گیرد. در قرن یازدهم، به عنوان مثال، اعضای کلیسا در اکناف اروپا سفر کردند و برنامه هایی چون "صلح برای خدا و جنگ برای خدا" را شیوع دادند. صلح برای خدا شوالیه ها را از حمله به رعایا، زنها، کشیشان و تجار باز می داشت در حالی که جنگ برای خدا از نبرد در روزهای یکشنبه و دیگر روزهای مقدس جلوگیری می کرد. اگرچه کلیسا قدرت نداشت تا آنها را به خواسته های خود مجبور کند این برنامه ها ارزشهای جدیدی را بنیاد گذاشتند که تمامی جنگ های نوعی قرون نهم و دهم را زیر سوال می برد.
مسیحیت همچنین شوالیه گری را از طریق جنگهای صلیبی تحت تأثیر قرار داد. صلیبی ها گروه های نظامی بودند که به همراه شوالیه های مسیحی هم قسم شده بودند تا کنترل ارض مقدس فلسطین را از دست مسلمانان خارج کنند. اگرچه بسیاری از شوالیه ها به دنبال منافع مادی، افتخار نظامی یا ماجراجویی بودند اما بسیاری از آنها به دلیل احساسات مذهبی خود به صلیبیون پیوستند. شور و شوق مذهبی صلیبیون را می توان در صنف های نظامی - مذهبی مانند شوالیه های معبد، شوالیه های توتونی و شوالیه های پرستار مشاهده کرد. اعضای این صنفها با هم پیمان مذهبی می بستند و در بازپسگیری سرزمین مقدس هم عقیده بودند. آنها باور داشتند که شوالیه گری وقتی که در خدمت مسیحیت درآید می تواند یک روش زندگی مقدس باشد. این صنفها کمک کردند که ایده آلیسم مذهبی به شوالیه گری تزریق شود.
عشق درباری
از دیگر مسائلی که تأثیر زیادی بر روی شوالیه گری داشت می توان به عشق درباری اشاره کرد. عشق درباری آیین نامه ای بود که رابطه بین شوالیه ها و بانوان عالی جاه را در فئودالیسم قرون وسطی تعیین می کرد. عشق درباری بر این نکته پافشاری می کرد که یک شوالیه باید خود را کاملا وقف ازدواج یا نامزدی یک زن در دربار یا بارگاه ارباب فئودال کند. یک شوالیه باید تنها با نام بانوی خویش وارد معرکه می شد یا در مسابقات به نیزه بازی می پرداخت و تمام همّ خود را بر رضایت خاطر بانویش قرارمی داد. پس از یک دوره اظهار عشق، دو دلداده ممکن بود که به صورت پنهانی به وصال هم برسند. تأثیر عشق درباری بر شوالیه ها غیرقابل انکار است اگرچه این موارد با اخلاقیات آیین مسیحیت در تضاد بود. عشق درباری به مردها و زنهای درباری کمک می کرد تا رابطه خود را پاک نگاه دارند. شوالیه ها کوشش می کردند تا برای رضایت بانوی خود در . . .