بتستان. [ ب ُ س ِ / ب ُ ت ِ ] ( اِ مرکب ) بتکده. آنجا که بت باشد. بتخانه. ( آنندراج ). جایی که در آن بت فراوان باشد. ( ناظم الاطباء ). || آنجا که زیبارویان بوند. || مجازاً، جای زیبا و باصفا و نزهت. باغی که از گل و شکوفه مزین باشد :
تا باد گذر کرد به گلزار و به بستان
گلزار چو جنت شده بستان چو بتستان.
رودکی.
بتستان چنین با چهل اوستاد
همی راند از پیش مهر ان ستاد.
فردوسی.
چو رخسار شمن پرگرد و زردست
همان چون بتستانی بوستانست.
ناصرخسرو.