دست بردار

( صفت ) دست بر دارنده ترک کننده رفع مزاحمت کننده : [[ هر چه میگویم ول کن دست بر دار نیست ]]

دست بردار. [ دَ ب َ ] ( نف مرکب ) دست بردارنده. ترک کننده. رفع مزاحمت کننده. رهاکننده.
- دست بردارشدن ؛ خود را بازداشتن و احتراز کردن. ( ناظم الاطباء ).
- || بخشیدن و معاف کردن. ( ناظم الاطباء ).
- || باز ایستادن. ( ناظم الاطباء ).
- || موقوف کردن. ( ناظم الاطباء ).
- دست بردار نبودن از چیزی یا کسی ؛ مصر بودن. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).

---

دست بردار. [ دَ ب ُ ] ( نف مرکب ) دست برنده. مقدم به جنگ.هنرنما. چابک. که زود دست به کاری برد :
سپاهی فرستم تو سالار باش
برزم اندرون دست بردار باش.یکی نامداری که بد یار اوی
برزم اندرون دست بردار اوی.ببین تا کجا رفت سالار ما
سپهبد یل دست بردار ما.

دست بردارنده، ول کننده، ترک کننده.