بدخور.[ ب َ خوَر / خُرْ ] ( نف مرکب ) کسی که دوا را بزحمت و اکراه خورد. ( فرهنگ فارسی معین ). || ( ن مف مرکب ) دوایی که خورده نشود از جهت کراهت طعم یا بوی. ( آنندراج ). دارویی که بواسطه طعم تلخ و بدمزگی به اکراه خورده شود. ( فرهنگ فارسی معین ) :
شهد صحت در مذاقم چون دوای بدخورست
تا بیاد چشم بیمار تو دارم الفتی.
شهد صحت در مذاقم چون دوای بدخورست
تا بیاد چشم بیمار تو دارم الفتی.
میرزا طاهر وحید ( از آنندراج ).