لئوپارد ۱ نوعی تانک اصلی میدان نبرد است که در دهه ۱۹۶۰ در آلمان غربی طراحی و تولید شد. این تانک نخستین بار در سال ۱۹۶۳ توسط شرکت کراوس-مافی برای وزارت دفاع آلمان غربی تولید شد و بیش از ۶ هزار دستگاه از آن برای نه کشور عضو ناتو شامل آلمان، هلند، بلژیک، یونان، ترکیه، ایتالیا، کانادا، نروژ و همچنین استرالیا تولید شد.
قسمت جلو بدنه: ۷۰ م م
بخش فوقانی قسمت های کناری بدنه: ۳۵ م م
بخش تحتانی قسمت های کناری بدنه: ۲۵ م م
عقب بدنه: ۲۵ م م
کف بدنه: ۱۵ م م
سقف بدنه: ۱۰ م م
جلو برجک: ۵۲ م م
بخش های کناری برجک: ۶۰ م م
عقب برجک: ۶۰ م م
سقف برجک: ۳۹ م م
سلاح اصلی این تانک یک قبضه توپ ۱۰۵ میلی متری بود که با استفاده از یک پایدارکننده توپ و گردش نمای (ژیروسکوپی) الکترونیکی و هیدرولیکی از قابلیت شلیک دقیق در حال حرکت بهرمند بود. لئوپارد ۱ همچنین به دو ردیف پرتابگر نارنجک دودزا بر روی برجک به عنوان یک ترفند دفاعی مجهز بود و قدرت حفاظت از خود در مقابل تشعشات بمب های شیمیایی-میکروبی و اتمی را داشت. این تانک با نصب لوازم اضافی و آماده سازی کناره های رودخانه توانایی حرکت در زیر آب و گذر از رودخانه ها را هم داشت. لئوپارد ۱ به عنوان تانکی با حداقل نیاز به تعمیر طراحی شده و تعویض کامل موتور آن در صورت نقص فنی موتور فقط در سی دقیقه انجام می شد.
لئوپارد ۲ در آغاز دهه ۱۹۸۰ جای لئوپارد ۱ را به عنوان تانک اصلی ارتش آلمان گرفت. از سال ۱۹۹۰ به بعد تانک های لئوپارد ۱ در بیشتر ارتش ها نقش های فرعی را بر عهده گرفته اند ضمن اینکه آلمان نیز بسیاری از لئوپاردهای دست دوم خود را به کشورهای دیگر فروخت. ارتش آلمان در سال ۲۰۰۳ این تانک را به طور رسمی از خدمت نظامی خارج کرد تا لئوپارد ۲ تنها تانک اصلی میدان نبرد این ارتش باشد. البته خودروهای زرهی طراحی شده بر اساس لئوپارد ۱ هنوز مورد استفاده هستند.
طراحی این تانک به پروژه مشترک آلمان غربی و فرانسه در دهه ۱۹۵۰ می رسد. این همکاری ناموفق بود و با پایان آن لئوپارد ۱ در آلمان و آام ایکس-۳۰ در فرانسه ساخته شد. طراحی لئوپارد ۱ در سال ۱۹۶۵ نهایی شده و به سفارش ارتش آلمان تولید انبوه آن شروع شد.
قسمت جلو بدنه: ۷۰ م م
بخش فوقانی قسمت های کناری بدنه: ۳۵ م م
بخش تحتانی قسمت های کناری بدنه: ۲۵ م م
عقب بدنه: ۲۵ م م
کف بدنه: ۱۵ م م
سقف بدنه: ۱۰ م م
جلو برجک: ۵۲ م م
بخش های کناری برجک: ۶۰ م م
عقب برجک: ۶۰ م م
سقف برجک: ۳۹ م م
سلاح اصلی این تانک یک قبضه توپ ۱۰۵ میلی متری بود که با استفاده از یک پایدارکننده توپ و گردش نمای (ژیروسکوپی) الکترونیکی و هیدرولیکی از قابلیت شلیک دقیق در حال حرکت بهرمند بود. لئوپارد ۱ همچنین به دو ردیف پرتابگر نارنجک دودزا بر روی برجک به عنوان یک ترفند دفاعی مجهز بود و قدرت حفاظت از خود در مقابل تشعشات بمب های شیمیایی-میکروبی و اتمی را داشت. این تانک با نصب لوازم اضافی و آماده سازی کناره های رودخانه توانایی حرکت در زیر آب و گذر از رودخانه ها را هم داشت. لئوپارد ۱ به عنوان تانکی با حداقل نیاز به تعمیر طراحی شده و تعویض کامل موتور آن در صورت نقص فنی موتور فقط در سی دقیقه انجام می شد.
لئوپارد ۲ در آغاز دهه ۱۹۸۰ جای لئوپارد ۱ را به عنوان تانک اصلی ارتش آلمان گرفت. از سال ۱۹۹۰ به بعد تانک های لئوپارد ۱ در بیشتر ارتش ها نقش های فرعی را بر عهده گرفته اند ضمن اینکه آلمان نیز بسیاری از لئوپاردهای دست دوم خود را به کشورهای دیگر فروخت. ارتش آلمان در سال ۲۰۰۳ این تانک را به طور رسمی از خدمت نظامی خارج کرد تا لئوپارد ۲ تنها تانک اصلی میدان نبرد این ارتش باشد. البته خودروهای زرهی طراحی شده بر اساس لئوپارد ۱ هنوز مورد استفاده هستند.
طراحی این تانک به پروژه مشترک آلمان غربی و فرانسه در دهه ۱۹۵۰ می رسد. این همکاری ناموفق بود و با پایان آن لئوپارد ۱ در آلمان و آام ایکس-۳۰ در فرانسه ساخته شد. طراحی لئوپارد ۱ در سال ۱۹۶۵ نهایی شده و به سفارش ارتش آلمان تولید انبوه آن شروع شد.
wiki: لئوپارد ۱