گائونیم

گائونیم جمع گائون (عبری: גאונים) (انگلیسی: Gaonim و نیز Geonim) به روحانیون یهودی تلمودی بابلی از حدود ۵۸۹ میلادی تا ۱۰۳۸ میلادی گفته می شود که ریاست آکادمی های بزرگ صورا و پومبدیتا را نیز برعهده داشتند. گائون ها خاخام هایی بودند که در دوران خلافت عباسیان، ریاست آکادمی های صورا و پومبدیتا در سرزمین بابل را برعهده داشته و به عنوان رهبر معنوی یهودیان در تبعید، مورد تأیید حاکمان اسلامی قرار داشتند.
آخای گائون (وفات ۷۶۱ میلادی)
عمرام گائون (وفات ۸۷۵ میلادی)
دودای بن نحمان، گائون آکادمی تلمودی پومبدیتا (۷۶۱–۷۶۴)
های گائون (۹۳۹–۱۰۳۸)
سعادیا گائون (882 or ۸۹۲ – ۹۴۲)
شریرا گائون (۹۰۶–۱۰۰۶)
دوره گائون ها در تاریخ یهود دیده می شود ولی در قوانین یهود، از آنجا که منجر به ارائه کتابی در این زمینه نشده، در نظر گرفته نمی شود.
لکن گائون ها آنچنان مهم و مشهور بودند که دوره ای ۵۰۰ ساله را بخود اختصاص داده اند که به دوره گائونیم مشهور است.
اوایل این دوران، با تسلط مسلمانان بر سرزمین بابل همراه شده که برای یهودیانی که در قلمرو اعراب می زیستند، آزادی بیشتری را به ارمغان آورده است. بدین ترتیب آکادمی های «صورا» و «پومبدیتا» دوباره گشوده شده، یک بار دیگر بابل، مرکز آموزش تورا و علوم دینی برای تمام یهودیان جهان می گردد. «گرچه یهودیان موظف به پرداخت مالیاتی به نام «جَزیه» به مسلمانان بودند، برای خود سازمان منظم و دادگاه های ویژه ای داشته، به صورت یک جامعه آزاد یهودی در آنجا می زیستند.»