اختلال اضطراب منتشر (Generalized Anxiety Disorder GAD)، نوعی اختلال اضطرابی است که به صورت نگرانی بیش از اندازه و نامعقول در مورد اتفاقات و فعالیت های روزمره تعریف می شود. اختلال اضطراب منتشر بر خلاف حمله پانیک سیر مزمن تری دارد و می تواند برای ماه ها در فرد وجود داشته باشد.
بهترین درمان برای این بیماران ترکیبی از روان درمانی و دارودرمانی در کنار اقدامات حمایتی است. بهترین درمان دارویی به عنوان درمان خط اول در این بیماران داروهای مهارکننده اختصاصی بازجذب سروتونین (Selective Serotonin Reuptake Inhibitors SSRIs) هستند. در این دسته دارویی، داروهای مناسب برای درمان این اختلال، اس سیتالوپرام (escitalopram) و پاروکستین (paroxetine) هستند. کارایی این داروها حدود ۸۰٪ است. داروهای خط دوم درمانی عبارتند از: داروهای مهارکننده بازجذب نوراپی نفرین و سروتونین (Serotonin–Norepinephrine Reuptake Inhibitors SNRIs) با کارایی حدود ۴۰٪ و پره گابالین (pregabalin) با کارایی حدود ۳۵٪. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مثل ایمی پرامین، نورتریپتیلین، کلومیپرامین و امی تریپتیلین به دلیل عوارض بالاتر و احتمال کشندگی در دوزهای بالا، به عنوان خط اول درمانی کاربردی ندارند.
شیوع اختلالات اضطرابی به طور کلی در زنان دو برابر مردان است.شیوع ۱۲ ماهه اختلال اضطراب منتشر در نوجوانان و بالغین جامعه عمومی آمریکا به ترتیب ۰/۹ درصد و ۲/۹ درصد و شیوع ۱۲ ماهه آن در سایر کشورها ۰/۴ درصد تا ۳/۶ درصد است. خطر ابتلای طول عمر بیماری ۰/۹ درصد برآورد شده است. شیوع این تشخیص در اواسط عمر به حداکثر خود می رسد و در سال های بعدی عمر به تدریج کاهش می یابد.افرادی که از تبار اروپایی هستند نسبت به کسانی که از تبارهای دیگر هستند بیشتر دچار اضطراب منتشر می شوند (مثلاً آسیایی، آفریقایی، بومی های آمریکایی و جزایر اقیانوس آرام). به علاوه ساکنین کشورهای پیشرفته بیشتر از مردم کشورهای توسعه نیافته ممکن است در طول عمر خود از علایمی که ملاک های تشخیصی اختلال اضطراب منتشر را برآورده می سازند شکایت کنند.میانگین سنی بروز این اختلال ۳۰ سالگی است با این وجود آن بسیار متفاوت است. در مجموع سن متوسط شروع اختلال دیرتر از سایر اختلالات اضطرابی است. اضطراب و نگرانی بیش از حد از همان اوایل زندگی مشاهده می شود و به صورت مزاج مضطرب تظاهر می کند. این اختلال به ندرت قبل از بلوغ آغاز می شود. علایم بیماری تقریباً در تمام عمر به صورت مزمن همراه با فراز و نشیب هایی ادامه دارد و بین اشکال سندرمی و تحت سندرمی نوسان می کند. فروکش کامل به ندرت رخ می دهد.تظاهر بالینی اختلال اضطراب منتشر تقریباً در تمام عمر یکسان است. تفاوت اصلی که در رده های مختلف بین بیماران دیده می شود مربوط به محتوای نگرانی فرد است. کودکان و نوجوانان معمولاً بیشتر راجع به مدرسه و امور ورزشی نگران هستند در حالیکه سالمندان بیشتر دغدغه سلامتی خانواده و سلامت جسمی خودشان را دارند؛ بنابراین به نظر می رسد محتوای نگرانی های فرد متناسب با سن وی باشد. شدت علایم در بالغین جوان تر بیشتر از بالغین مسن تر است.
معیارهای تشخیصی اختلال اضطراب فراگیر، در راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی توسط انجمن روان پزشکی آمریکا منتشر شده است.
بهترین درمان برای این بیماران ترکیبی از روان درمانی و دارودرمانی در کنار اقدامات حمایتی است. بهترین درمان دارویی به عنوان درمان خط اول در این بیماران داروهای مهارکننده اختصاصی بازجذب سروتونین (Selective Serotonin Reuptake Inhibitors SSRIs) هستند. در این دسته دارویی، داروهای مناسب برای درمان این اختلال، اس سیتالوپرام (escitalopram) و پاروکستین (paroxetine) هستند. کارایی این داروها حدود ۸۰٪ است. داروهای خط دوم درمانی عبارتند از: داروهای مهارکننده بازجذب نوراپی نفرین و سروتونین (Serotonin–Norepinephrine Reuptake Inhibitors SNRIs) با کارایی حدود ۴۰٪ و پره گابالین (pregabalin) با کارایی حدود ۳۵٪. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مثل ایمی پرامین، نورتریپتیلین، کلومیپرامین و امی تریپتیلین به دلیل عوارض بالاتر و احتمال کشندگی در دوزهای بالا، به عنوان خط اول درمانی کاربردی ندارند.
شیوع اختلالات اضطرابی به طور کلی در زنان دو برابر مردان است.شیوع ۱۲ ماهه اختلال اضطراب منتشر در نوجوانان و بالغین جامعه عمومی آمریکا به ترتیب ۰/۹ درصد و ۲/۹ درصد و شیوع ۱۲ ماهه آن در سایر کشورها ۰/۴ درصد تا ۳/۶ درصد است. خطر ابتلای طول عمر بیماری ۰/۹ درصد برآورد شده است. شیوع این تشخیص در اواسط عمر به حداکثر خود می رسد و در سال های بعدی عمر به تدریج کاهش می یابد.افرادی که از تبار اروپایی هستند نسبت به کسانی که از تبارهای دیگر هستند بیشتر دچار اضطراب منتشر می شوند (مثلاً آسیایی، آفریقایی، بومی های آمریکایی و جزایر اقیانوس آرام). به علاوه ساکنین کشورهای پیشرفته بیشتر از مردم کشورهای توسعه نیافته ممکن است در طول عمر خود از علایمی که ملاک های تشخیصی اختلال اضطراب منتشر را برآورده می سازند شکایت کنند.میانگین سنی بروز این اختلال ۳۰ سالگی است با این وجود آن بسیار متفاوت است. در مجموع سن متوسط شروع اختلال دیرتر از سایر اختلالات اضطرابی است. اضطراب و نگرانی بیش از حد از همان اوایل زندگی مشاهده می شود و به صورت مزاج مضطرب تظاهر می کند. این اختلال به ندرت قبل از بلوغ آغاز می شود. علایم بیماری تقریباً در تمام عمر به صورت مزمن همراه با فراز و نشیب هایی ادامه دارد و بین اشکال سندرمی و تحت سندرمی نوسان می کند. فروکش کامل به ندرت رخ می دهد.تظاهر بالینی اختلال اضطراب منتشر تقریباً در تمام عمر یکسان است. تفاوت اصلی که در رده های مختلف بین بیماران دیده می شود مربوط به محتوای نگرانی فرد است. کودکان و نوجوانان معمولاً بیشتر راجع به مدرسه و امور ورزشی نگران هستند در حالیکه سالمندان بیشتر دغدغه سلامتی خانواده و سلامت جسمی خودشان را دارند؛ بنابراین به نظر می رسد محتوای نگرانی های فرد متناسب با سن وی باشد. شدت علایم در بالغین جوان تر بیشتر از بالغین مسن تر است.
معیارهای تشخیصی اختلال اضطراب فراگیر، در راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی توسط انجمن روان پزشکی آمریکا منتشر شده است.
wiki: اختلال اضطراب منتشر