( صفت ) ۱ - آنچه محنت را رفع کند ۲ - محنت کش .
محنت بر
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
محنت بر. [ م ِ ن َ ب َ ] ( نف مرکب ) برنده و زایل کننده محنت. غم زدا. اندوه بر :
بیا ساقی آن می که محنت بر است
به چون من کسی ده که محنت خور است.
بیا ساقی آن می که محنت بر است
به چون من کسی ده که محنت خور است.
نظامی.
کلمات دیگر: