یوئه فِـی (انگلیسی: Yue Fei؛ ۲۴ مارس ۱۱۰۳ – ۲۷ ژانویهٔ ۱۱۴۲) که با نام «پنگ جو» هم شناخته می شود، یک ارتشبد و فرماندهٔ نظامی در دوران حکومت دودمان سونگ جنوبی چین بود.
۲۷ ژانویهٔ ۱۱۴۲ (۳۸ سال)
شهرت او به سبب فرماندهی نیروهای نظامیِ دودمان سونگ در خلال جنگ های سدهٔ دوازدهم مابین «خاندان سونگ» و نیروهای جورجی از دودمان جین در شمال چین بود. وی در سال ۱۱۴۲ با دسیسهٔ دولمتردانِ فاسد در دربار امپراتور گائوزونگ (از دودمان سونگ) کشته شد. چندین سال پس از مرگش و در سال ۱۱۶۹، امپراتور شیائو زونگ به او لقب پسامرگِ «وومو» (武穆）را اعطا کرد و حتی بعدها در سال ۱۲۱۱، لقب پسامرگِ «پادشاه ئی» (鄂王)، توسط امپراتور نینگ زونگ به او تعلق گرفت.
یوئه فی در سرتاسر چین به عنوان یک نماد مین پرستی و همچنین قهرمان ملی-میهنی شناخته می شود و از زمان مرگش تا کنون، او را یک نمونهٔ مثال زدنی و کامل از «وفاداری» به حساب می آورند.
۲۷ ژانویهٔ ۱۱۴۲ (۳۸ سال)
شهرت او به سبب فرماندهی نیروهای نظامیِ دودمان سونگ در خلال جنگ های سدهٔ دوازدهم مابین «خاندان سونگ» و نیروهای جورجی از دودمان جین در شمال چین بود. وی در سال ۱۱۴۲ با دسیسهٔ دولمتردانِ فاسد در دربار امپراتور گائوزونگ (از دودمان سونگ) کشته شد. چندین سال پس از مرگش و در سال ۱۱۶۹، امپراتور شیائو زونگ به او لقب پسامرگِ «وومو» (武穆）را اعطا کرد و حتی بعدها در سال ۱۲۱۱، لقب پسامرگِ «پادشاه ئی» (鄂王)، توسط امپراتور نینگ زونگ به او تعلق گرفت.
یوئه فی در سرتاسر چین به عنوان یک نماد مین پرستی و همچنین قهرمان ملی-میهنی شناخته می شود و از زمان مرگش تا کنون، او را یک نمونهٔ مثال زدنی و کامل از «وفاداری» به حساب می آورند.
wiki: یوئه فی