پارتیشن بندی

پارتیشن بندی، به قسمت کردن دیسک سخت به واحدهای منطقی ذخیره سازی کوچکتری تحت عنوان پارتیشن گفته می شود، به گونه ای که یک هارد دیسک فیزیکی می تواند همانند چندین هارد دیسک عمل کرده و در هر پارتیشن یک سیستم فایل قرار گیرد. ویرایشگر پارتیشن به برنامه ای می گویند که از طریق آن می توان اقدام به ایجاد، حذف، تغییر اندازه، قالب بندی پارتیشن ها کرد. یک پارتیشن از محدوده ای از سیلندرهای هارد دیسک تشکیل می شود. یعنی اینکه هر پارتیشن توسط یک سیلندر آغازین و یک سیلندر پایانی تعریف می شود. یک سیلندر بسته به نوع دیسک سخت، می تواند اندازه متفاوتی نداشته باشد.
با انجام پارتیشن بندی، می توان سیستم عامل و فایل های مربوط به برنامه ها را از فایل های شخصی کاربران مجزا کرد.
داشتن یک ناحیه مجزا برای انجام صفحه بندی توسط سیستم عامل
می توان به شکل هم زمان چندین سیستم عامل بر روی یک هارد دیسک نصب کرد. هر سیستم عامل می تواند در یک پارتیشن مجزا نصب شود.
اگر برای یک پارتیشن اتفاقی افتاد، کل هارد دیسک تحت تأثیر قرار نخواهد گرفت و مشکل تنها محدود به همان پارتیشن خواهد شد.
برخی از مزایای پارتیشن بندی عبارتند از:
به پارتیشن هایی که مستقیماً در جدول پارتیشن قرار می گیرند، اصطلاحاً پارتیشن ثانویه گفته می شود. در ساختار ام بی آر که جدول پارتیشن ۶۴ بایت حجم دارد، تنها می توان چهار پارتیشن اولیه داشت. در ساختار جی پی تی، می توان تا ۱۲۸ پارتیشن اولیه داشت. به پارتیشن هایی که خود حاوی پارتیشن های دیگر هستند، اصطلاحاً پارتیشن توسعه یافته گفته می شود. پارتیشن های داخل پارتیش توسعه یافته، پارتیشن منطقی هستند.تنها یکی از پارتیشن های اولیه می تواند فعال باشد. زمانی که رایانه روشن می شود، از بین پارتیشن های اولیه سراغ پارتیشن فعال می رود تا سیستم عامل راه اندازی شود.