بابایی بن لطف

بابائی بن لطف (مرگ ۱۰۷۳ هجری/۱۶۶۲ میلادی) شاعر و مورخ یهودی کاشانی در نیمه نخست قرن یازدهم هجری / هفدهم میلادی است. بنابر گفتار خودش، او به همراه یهودیان کاشان، وادار شدند تا به اسلام بگروند. آنها برای سالهایی تظاهر به اسلام می کردند در حالی که در خفا به عقاید یهودیتشان باقی مانده بودند.خاندان بابائی از جمله یهودیان اخراجی از اسپانیا بودند که در منطقه کاشان و نطنز و روستاهای اطراف ساکن شده بودند،در دوره صفوی عده زیادی از آنها مجبور به اسلام آوردن شدند که اکثرا در خفا به مذهب یهودی خود معتقد بودند.از این رو آنان را آنوسی مینامندنبو
او دو کتاب از خود به جا گذاشت: کتاب تاریخ آنوسی و مناجات نامه. هر دو اثر به زبان فارسی و با دست خط عبری است.

بابایی بِن لُطف ( ـ۱۰۷۳ق)
شاعر و وقایع نگار یهودی ایرانی. در کاشان متولد شد. همچون دیگر اهالی کاشان زیر فشار دولت صفوی اسلام آورد، اما پنهانی بر دین یهود بود. به سبب این فشارها قصد داشت به بغداد مهاجرت کند، اما چون مهاجرت او برای خانواده اش خطرآفرین بود، از این کار منصرف شد. از او دو کتاب با نام های تاریخ آنوسی و مناجات نامه برجای مانده که هر دو اثر به زبان فارسی و خط عبری است. بابایی بن لطف در سرایش شعر متأثر از شاعران کلاسیک ایران بوده و اشعارش را در بحر هزج مسدّس محذوف سروده است.