پارک ملی گلستان

مختصات: ۳۷°۳۲′۵۱″شمالی ۵۶°۲۲′۵۷″شرقی / ۳۷٫۵۴۷۵۲۷°شمالی ۵۶٫۳۸۲۴۲۳°شرقی / 37.547527; 56.382423
پارک ملی گلستان در وب سایت میراث جهانی یونسکو
پارک ملی گلستان وب گاه کویرهای ایران
پارک ملی گلستان، بهشت گمشده ایران را بهتر بشناسیم وب گاه دانشجویان و دانش آموختگان ترکمن
تعریض جاده پارک ملی و ذخیره گاه زیستکره گلستان بر بستر سیل خیز کانون دیده بانان زمین، نسرین دخت خطیبی، آبان ۱۳۸۵
پارک ملی گلستان یا جنگل گلستان، منطقهٔ حفاظت شده ای در شرق استان گلستان و غرب استان خراسان شمالی است. این منطقه قدیمی ترین پارک ملی ثبت شده در کشور ایران و پناهگاهی کم نظیر برای حیات وحش است که ۱۳۵۰ گونهٔ گیاهی و ۳۰۲ گونهٔ جانوری، از جمله نیمی از گونه های پستانداران ایران را در حدود ۹۰۰ کیلومتر مربع مساحت خود جای داده است و به همین دلیل از سوی یونسکو به عنوان ذخیره گاه زیست کره در میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.
جنگل گلستان بدون تردید ارزشمندترین منطقه ایران چه از لحاظ کمیت و چه از نظر تنوع حیات جانوری و گیاهی است. تنوع زیستی پارک ملی گلستان حتی فراتر از برخی کشورهای اروپایی است که صدها برابر این پارک وسعت دارند. نام استان گلستان هم از روی این منطقه انتخاب شده است.
پارک ملی گلستان از بهترین زیستگاه های پستانداران بزرگی چون پلنگ، خرس قهوه ای، گرگ، وشق، مرال، شوکا، گوسفند وحشی و بز وحشی، آهوی ایرانی و گراز است و به ویژه به خاطر جمعیت فراوان قوچ و میش اوریال معروف است. جمعیت قوچ ومیش های این پارک ملی در دهه ۱۳۵۰ حدود ۱۵۰ هزار رأس برآورد شده بود که معادل نزدیک به سه چهارم کل جمعیت گوسفندان اوریال دنیا می شد.

پارک ملّی گلستان
پارک ملّی گلستان
نخستین پارک ملی ایران، در منتهی الیه جنگل های شمالی در استان گلستان بین شهرستان های گنبد قابوس و بجنورد. تا پیش از سال ۱۳۳۶ش شکارگاهی معروف بود. پس از چندبار تغییر نام، در ۱۳۴۶ جزء پارک های وحش سازمان شکاربانی و نظارت بر صید اعلام شد. در ۱۳۵۰، منطقۀ حفاظت شدۀ قرخود با ۳۴هزار هکتار ضمیمۀ آن شد و سه سال بعد پارک ملی گلستان نام گرفت. در ۱۳۵۷ منطقۀ قرخود از آن جدا شد و مساحت پارک به ۸۹۵ ,۹۱ هکتار رسید. منطقه ای کوهستانی و نقطۀ شروع آن قریۀ تنگراه در منتهی الیه غربی پارک است. در شمال گرگان در قریۀ دشت در جهت شمال، به بزرگراه تهران ـ مشهد متصل می شود. انتهای آن رباط قره بیل در ۱۲۰ کیلومتری بجنورد است. ورودی های شرقی و غربی آن بر سر راه، بزرگراه آسیایی قرار دارند. روستاهای بسیار که در شمال غربی و غرب پارک ترکمن نشین اند، آن را احاطه کرده اند. از کوه های خشک صخره ای، دره ها، تپه ماهورها، جنگل های کوهستانی، کوه های استپی و دشت های خشک و هموار تشکیل شده اند. رودها، چشمه ها، آبشارها و گیاهان گوناگون آن مناظر بسیار زیبایی دارند. ارتفاعات آن بین ۴۵۰ تا ۲,۴۱۱ متر از سطح دریا متغیراند. آب وهوای آن از سه اقلیم خشک ، نیمه خشک و نیمه مرطوب تشکیل شده که وجود پوشش های گیاهی متنوع از استپی خشک تا جنگل های انبوه و زیست جانوران بسیار متنوع را در آن امکان پذیر کرده است. از ۱۰۰۰ گونۀ گیاهی آن می توان زعفران، ثعلب، لاله سرنگون، علف پنبه ای، گل سنبل طوسی و زنبق پروانه ای را نام برد. ۶۹ گونه پستاندار از جمله مرال، شوکا، خرس قهوه ای، پلنگ، گربۀ وحشی و گراز، ۱۵۰ گونه ماهی از جمله قزل آلای رنگین کمان و دو گونه دوزیست در آن زندگی می کنند. دیگر دیدنی های آن موزۀ حیات وحش میرزا بایلو و شکارگاه های لووه، دشت و تخته ایران است.