ابراهیم شیرازی

ابراهیم بن محمّد بن ابراهیم شیرازی (؟ - ۱۶۶۰م) فقیه امامی، متکلم و مفسر ایرانی در سدهٔ هفدهم میلادی/ یازدهم هجری و فرزند ملاصدرا بود؛ از اهالی شیراز بود که همان جا نیز درگذشت. العروة الوثقی در تفسیر قرآن، حاشیه هایی بر الهیات شفا از آثار اوست.

ابراهیم شیرازی ( ـ۱۲۱۶ق)
(ملقب به: اعتمادالدّوله و مشهور به: ابراهیم خان کلانتر) از دولتمردان سلسلۀ زند و اوایل حکومت قاجار.فرزند حاج هاشم شیرازیو در حکومت جعفرخان زند، مدتی کلانتر فارس بود و به وزارت لطفعلی خان زند رسید. در ۱۲۰۵ ق به آقا محمدخان قاجار پیوست و شیراز را تسلیم او کرد. از این رو، آقا محمدخان پس از جلوس به تخت سلطنت، او را، در ۱۲۰۹ ق به صدارت خویش برگزید. وی در تحکیم حکومت آقا محمدخان و فتحعلی شاه قاجار مؤثر بود و فتحعلی شاه نیز او را منصب صدارت بخشید. حاجی ابراهیم در زمان صدارت خود معاهدۀ سیاسی و بازرگانی ایران و انگلستان را در ۱۲۱۵ ق امضا کرد. مدتی بعد شاه، وی را براثر دسیسۀ بدگویان، از صدارت عزل و سپس دستور قتل او و بستگانش را صادر کرد.