قرض دهنده های پول زیاد

قرض دهنده های پول زیاد، شرکت ها یا افرادی هستند که پول قرض می دهند که نوع خاصی از وام وثیقه ای را پیشنهاد می کنند. آن ها تمایل دارند تا سرمایه را برای مدت کوتاهی قرض بدهند تا پول نقد یا بودجه ای را براساس ارزش وثیقه فراهم می کنند. این قرض دهنده ها می توانند از تمامی انواع وثیقه ها مانند ماشین، کشتی، زمین، هواپیما، دارایی های منقول، نقاشی و غیره را استفاده کنند تا وام خود را کامل نمایند. هدف این کاغذ وام خانه یا رهن می باشد. این قرض دهنده ها تمایل دارند تا روی ارزش وثیقه بیشتر از توان پرداخت وام گیرنده میزان FICA و سهم بدهی از درآمد تمرکز می کنند درعوض اینکه میزان درآمد افراد یا دارایی آن ها را که از شیوه های کهن قرض دهنده ها است. قرض دهنده ها بطورکلی و مرسوم میزان سود کشیده شده اشان بیشتر از بانک ها می باشند. زیرا که آن ها شیوه معامله ای را یافته اند که با استانداردهای بانک ها مانند تأییدیه درآمد قرض گیرنده، میزان دارایی و میزان اعتبار آن ها توجهی نمی کند.قرض دهنده ها براساس میزان نیاز و مقداری که قرض می گیرند، نوع ملکی که آن ها روی آن وام می گیرند (تجاری، اقامتی، چند خانواری، زمین) و حداکثر و حداقل سایر و مقدام وام، تسهیلات ارائه می دهند. آن هایی که روی دارایی های اقامتی وام می دهند باید طبق قوانین آژانس املاک و سیستم ارائه مدرک ملی رهن، تأییدیه بگیرند. قرض گیرنده ها باید مدرک قرض دهنده ها را توسط NMLS بگیرد تا از مشکلاتی بسته شدن آن ها جلوگیری کند این همان کاری است اکثر ایالت ها لازم می دانند که شماره سند قرض دهنده ها در فایل وام ها بایگانی شود. نداشتن این شماره یعنی عدم گرفتن وام.
وام با وثیقه از وام های سنتی گرانتر هستند زیرا آن ها براساس دستورالعمل اعتبار بانکی که از سرمایه گذارها و بانک ها در برابر مقدار بالای تعیین شده محافظت می کنند، شکل گرفته است. همان طور که قرض دهنده ها نیازی به تأییدیه درآمد ندارند، آن ها ممکن است از میزان بیشتری سهم بهره ببرند. شرکت ها و افراد انتخاب می کنند که وام را کی بگیرند آنهم زمانی که نمی توانند رهن و وثیقه کلی را بدست بیاورند زیرا آن ها اعتبار قابل قبول ندارند یا تأییدیه وام که سند مورد نیاز می باشد را به همراه نداشته باشند. با این وجود، قانون فدرال نیاز دارد که تمامی قرض دهنده ها «توان پرداخت» خود را طبق قانون و ماده دادفرنک سال ۲۰۱۰ روی تمامی وام های دارایی و اقامتی خود را مورد تأیید قرار دهند. این اسناد ممکن است به سختی اسناد مورد نیاز برای شیوه های قدیمی برای وام نباشد و قرض دهنده ها باید به اعداد و شماره را بطور متفاوتی نگاه کنند، اما بیش از همیشه، قرض گیرنده ها مجبورند تا حساب بانکی و مالیاتی خود را ارائه بدهند و آماده کنند.واژه وام: وام های وثیقه ای بطور معمول از وام های قدیمی کوتاه مدت تر هستند، اگرچه می توانید زمان ۱۰ ساله را برای خود انتخاب کنید. بخاطر کوتاه مدت بودن قرض گیرنده ها باید مطمئن بشوند که آن ها منابع لازم برای بازپرداخت وام را در زمان مقرر دارند.
طبق ماده دودفرانک سال ۲۰۱۰، این امر برای وام گیرنده هایی که دارایی های منقول و اقامتی آن ها برای مدت بیش از ۲ ماه در گروی جای دیگر است، امری غیرقانونی محسوب می شود. این بدان معناست که قرض دهنده ها نمی توانند مستلزم باشند که شما برای کل سال پیشاپیش پرداختی داشته باشید که به این امر «سود پیش پرداخت» می گویند. با این حال، قرض دهنده ها می توانند این امر را روی وام تجاری و دارایی تجاری خود انجام دهند.
وثیقه به هرگونه دارایی با ارزشی ارجاع می شود که برای امنیت وام مورد استفاده قرار می گیرند. وثیقه می توان شامل دارایی های منقول و غیرمنقول، تجاری خانوار و اراضی بشوند. با این حال، در بعضی از مواقع شامل دارایی های افراد و شرکت های قرض گیرنده می شود. در اکثر موارد، قرض دهنده ها مقدار وام کمی را براساس میزان سهم وام به ارزش اختصاص می دهند. این بدین معناست که آن ها ممکن است درصد پایینی از ارزش دارایی را قرض بدهند؛ بنابراین برای سرمایه گذاران ملک امری عمومی است تا املاک اضافی را به عنوان وثیقه پیشنهاد بدهند تا مقدار وام بیشتری را بدست بیاورند. به این امر وثیقه گذاری چند جانبه و ارتباطی می گویند.