قرارداد هوشمند یک پروتکل کامپیوتری برای ایجاد یا بهبود قرارداد است. قرارداد هوشمند امکان ایجاد تراکنش های معتبر بدون واسط را فراهم می کند. این تراکنش ها قابل پیگیری و غیرقابل برگشت هستند. قراردادهای هوشمند شامل تمام اطلاعات مربوط به شرایط قرارداد و اجرای تمام اقدامات هدف گذاری شده به طور خودکار می شوند. اصطلاح قرارداد هوشمند اولین بار در سال ۱۹۹۴ توسط Nick Szabo استفاده شد.
قرارداد هوشمند می تواند بدون نیاز به فرد یا نهادی اجرا و اعمال شود. از این رو می تواند امنیت بیشتر و هزینه کمتری داشته باشد. در مقابل، مواردی نظیر امکان بروز خطای انسانی (در هنگام نگارش کدهای قرارداد)، قوانین حقوقی غیرشفاف کنونی در کشورهای مختلف در قبال این شکل از قرارداد و نیز هزینه بالای نگارش آن توسط برنامه نویسان از مهم ترین معایب قراردادهای هوشمند به شمار می روند. گفتنی است برخی از انواع ارز دیجیتال پیاده سازی هایی برای قرارداد هوشمند ارائه کرده اند.
این ایده ابتدا توسط دانشمند کامپیوتر و رمز نگاری، نیک سابو در سال ۱۹۹۴ مطرح شد. او اصول اصلی کار را تعریف کرد، اما در آن زمان فضای مناسب برای تحقق ایده ها وجود نداشت. با ظهور فناوری بلاک چین (زنجیره بلوکی)، ایدهٔ قراردادهای هوشمند عملیاتی شد. بیت کوین به عنوان اولین ارز دیجیتال غیرمتمرکز جهان پایه گذار نوعی قرارداد در بلاک چین بود اما پروتکل بیت کوین فقط با هدف ایجاد یک ارز خصوصی توسعه یافته بود و نمی توانست تمام نیازها و فرایندها را انجام دهد. اتیریم امکان ایجاد قراردادهای هوشمند را برای تمام پروژه ها عملی کرد و گام نوینی در جهت هوشمند سازی جهان برداشت.
از قراردادهای هوشمند در زمینه های مختلفی می توان استفاده کرد. این زمینه ها شامل انتخابات، موسسات مالی و بانک ها، بیمه ها، دولت ها، املاک ، رسانه ها، خدمات سلامتی و … می باشد.
قرارداد هوشمند می تواند بدون نیاز به فرد یا نهادی اجرا و اعمال شود. از این رو می تواند امنیت بیشتر و هزینه کمتری داشته باشد. در مقابل، مواردی نظیر امکان بروز خطای انسانی (در هنگام نگارش کدهای قرارداد)، قوانین حقوقی غیرشفاف کنونی در کشورهای مختلف در قبال این شکل از قرارداد و نیز هزینه بالای نگارش آن توسط برنامه نویسان از مهم ترین معایب قراردادهای هوشمند به شمار می روند. گفتنی است برخی از انواع ارز دیجیتال پیاده سازی هایی برای قرارداد هوشمند ارائه کرده اند.
این ایده ابتدا توسط دانشمند کامپیوتر و رمز نگاری، نیک سابو در سال ۱۹۹۴ مطرح شد. او اصول اصلی کار را تعریف کرد، اما در آن زمان فضای مناسب برای تحقق ایده ها وجود نداشت. با ظهور فناوری بلاک چین (زنجیره بلوکی)، ایدهٔ قراردادهای هوشمند عملیاتی شد. بیت کوین به عنوان اولین ارز دیجیتال غیرمتمرکز جهان پایه گذار نوعی قرارداد در بلاک چین بود اما پروتکل بیت کوین فقط با هدف ایجاد یک ارز خصوصی توسعه یافته بود و نمی توانست تمام نیازها و فرایندها را انجام دهد. اتیریم امکان ایجاد قراردادهای هوشمند را برای تمام پروژه ها عملی کرد و گام نوینی در جهت هوشمند سازی جهان برداشت.
از قراردادهای هوشمند در زمینه های مختلفی می توان استفاده کرد. این زمینه ها شامل انتخابات، موسسات مالی و بانک ها، بیمه ها، دولت ها، املاک ، رسانه ها، خدمات سلامتی و … می باشد.
wiki: قرارداد هوشمند