کارایی پارتو (به انگلیسی: Pareto efficiency) یا بهینگی پارتو یک مفهوم در علم اقتصاد است با کاربردهایی در مهندسی و علوم اجتماعی. این مفهوم حالتی از تخصیص منابع است که در آن امکان بهتر نمودن وضعیت یک فرد بدون بدتر کردن وضعیت فردی دیگر وجود ندارد. این اصطلاح پس از ویلفردو پارتو به این نام نامیده شد. یک مهندس و اقتصاد دان ایتالیایی که از این مفهوم در مطالعاتش در زمینه کارایی اقتصادی و توزیع درآمد استفاده کرد. این مفهوم در زمینه های دانشگاهی مانند اقتصاد، مهندسی و علوم زیستی کاربرد دارد.در یک تخصیص اولیه از منابع در بین مجموعه ای از افراد، تغییر در این تخصیص که باعث گردد شرایط فردی بدون تغییر منفی در شرایط فردی دیگر رخ دهد، ارتقا پارتو نامیده می شود. تخصیصی «بهینه پارتو» نامیده می شود که نتوان ارتقا پارتو را در آن اعمال نمود.
اگر تخصیص اقتصادی در سیستمی دارای کارائی پارتو نیست یک پتانسیل و عامل بالقوه ای برای بهبود پارتو و یک افزایش در کارایی پارتو از طریق تخصیص مجدد وجود دارد. بهبودها و پیشرفت هایی برای وضعیت حداقل یک فرد بدون کاهش وضعیت خوب هیچ یک از افراد دیگر می تواند به وقوع بپیوندد.این نکته مهم است که تغییر از یک تخصیص غیر بهینه به یک تخصیص بهینه لزوماً ارتقا پارتو نیست. در جهان واقعی هیچ کس به وسیله یک تغییر مفروض در بهبود کارایی اقتصادی زیان نمی بیند ممکن است یک یا بخش های بیشتری درخواست جبران (تلافی) کنند برای مثال اگر یک تغییر در سیاست اقتصادی تلقین شود که یک حفاظت قانونی که متوقف می کند انحصار را برای خروج و متعاقب آن بازار رقابتی می شود و کارایی بیشتر می شود؛ که در این حالت وضعیت انحصارگر بدتر می شود بهر حال زیان انحصار گر بیشتر است از جبران به وسیله سود ناشی از کارائی بیشتر. بدین معنی که یک انحصارگر می تواند جبران کند زیان را در حالی که هنوز یک سود کارایی تشخیص داده شده به وسیله سایرین در اقتصاد باقی مانده که محقق می شود؛ بنابراین تقاضای هر یک از بدتر می کند سودی را که دیگران با آن مواجه می شوند. در جهان واقعی تمرین می کنند که هزینه های اساسی اصطکاکی را جبران کند آن ها همچنین می توانند منجر به تحریف انگیزه در طول زمان شوند از آن جایی که اغلب تغییرات سیاسی جهان واقعی با بازیگرانی که مربوط به اتم و روش نظری آن نیستند اتفاق می افتد. کوشش هایی برای جبران، بنابراین ممکن است به مشکلات عملی و اساسی عدم ارائه (نمایش) و خطر اخلاقی و بی کفایتی و عدم کارائی قابل توجه به عنوان رفتار فرصت طلبانه همراه با تزویر و حیله بازیگران منجر شود.نظریه جبران فرضی بخشی از کارایی کالدور – هیکس است و همچنین معیار بالقوهٔ پارتو نامیده می شود.تحت شرایط ایده آل، می توان نمایش داد که سیستم بازارهای آزاد (رقابت کامل) به سمت نتیجه کارایی پارتو هدایت می کند. این به عنوان قضیه اول والفر نامیده می شود آن ابتدا از نظریه ریاضی توسط اقتصاددانان کیفری اثبات شده است (آرو و جراد دبرو). اگرچه نتیجه با ریاضت و دقت زیاد بود ولی ثابت نشد برای اقتصاد واقعی، زیرا برای دلیل و گواه فرضیات محدودکننده لازم است (بازارها برای همهٔ کالاهای ممکن وجود دارد، همه بازارها در تعادل کامل هستند، بازارهای رقابتی کامل هستند، هزینه معامله ناچیز است، اثرات خارجی نباید وجود داشته باشد و بازار سهام باید اطلاعات کامل داشته باشد). به علاوه آن زمانی از نظر ریاضی ثابت شود که فقدان اطلاعات کامل بود یا فقدان بازارهای کامل، فروشگاه ها از نظر جنسی (نوعی، هر فروشگاهی نوعی خاص) کارایی پارتو دارند (قضیه گرین والد اسگلیتز)
این در نظر می گیرد که تحلیل های اقتصاد خرد فرض می شود که مطلوبیت افزودنی نیست و کاهشی هم نیست و فرض می شود مطلوبیت بین افراد مبادله می شود. استخدام در مبادله های مطلوبیت بین افراد هدایت می کند به مشکلات بزرگتر کالا، که عملیات سودگرانه پیشین مواجه می شود. همچنین یک سؤال پیش می آید به طوری که چگونه وزن ها تعیین شود و چه کسی وزن ها را تعیین کند همانطوری که سؤال دربارهٔ این است که چگونه مقایسه شود خوشی و لذت یا درد و رنج در بین خصوصیات فردی و افراد.کارایی در همهٔ اقتصادهای استاندارد – بنابراین به فقدان پیش رفت های پارتو بر می گردد. هیچ راهی نیست برای اظهار نظر کردن روی تخصیص نسبتاً خوب (در مفهوم عدالت توزیعی یا تساوی حقوق). یک تعادل کارا می تواند جایی باشد که یک بازیگر همهٔ کالاها را دارد و بازیگران دیگر هیچ کالایی را ندارند. (بعنوان یک مثال بی نهایت و حداکثر و حداقل)
یک پارتو ضعیف (wpo) اسماً راضی می کند استاندارد یکسان را از نبود پارتو درجه پایین برای هر تخصیص دیگری، اما برای اهداف بهینه سازی پارتو ضعیف، یک تخصیص متفاوت در نظر گرفته شده است که بهبود پارتو می باشد فقط اگر تخصیص متناوب صریحاً بوسیلهٔ همهٔ افراد ترجیح داده شود بعبارت دیگر وقتی یک تخصیص ضعیف (wpo) می باشد امکان تخصیص متناوب وجود ندارد. اینکه سود مال چه کسی است که باعث این تخصیص می شود تحقیق می یابد. بهینگی ضعیف پارتو ضعیف تر از بهینگی قوی پارتو است به این مفهوم که شرایط برای پیکرسازی (مثال) wpo ضعیف تر هستند از شرایط Spo (بهینگی قوی). هر تخصیصی که یک spo می تواند در نظر گرفته شود هم چنین شرایط این را دارد که به عنوان یک wpo باشد اما یک نخصص wpo لزوماً واجد شرایط نیست که به عنوان یک spo باشد تحت هر شکل از بهینگی پارتو برای یک تخصیص متناوب بواسطهٔ پارتو بالاتر برای تخصیص آزمون شده و بنابراین امکان تخصیص متناوب برای کاربرد به عنوان اثبات و دلیل برای اینکه تخصیص آزمون شده مقدار بهینه یک امکان از تخصیص پیکری spo را ارضا کند (برآورده کند) یکی ممکن است شباهت یک نی برای توصیف که مجموعهٔ نیازمندی ها برای پیکرهٔ سراسر مجموعه wpo را در بر می گیرد، با ملاحظه هر ویژگی نیازمندهای پیکرهٔ spo برابر با قوی یا بزرگتر از قدرت نیازمندی های پیکرهٔ wpo هستند بنابراین نیازمندی ها برای پیکرهٔ wpo منحصراً ضعیف تر از نظر (میزان) نیستند یا ضعیف تر نیستند بر طبق افراد؛ بلکه یکی ممکن است مخصوصاً آن را بیشتر توصیف کند و کاملاً در نظر بگیرید که یکی تقاضا او نیازمندها را برای برتری یک تخصیص رسیدگی می کند برطبق آن یک تعریف بر خلاف نیازمندهای برای آن برتری مطابق دیگران، مقایسه بین نیازمندی ها تعاریف نسبی و مربوطه تضاد مقایسه و قیاس است بین نیازمندی ها برای بهینگی: اثبات پستی wpo از یک تخصیص آزمون شده است، یک تخصیص متناوب باید حداقل در یکی از شرایط ویژه در زیر مجموعه Wpo با کل شود، ترجیحاً از انحصار در حداقل یا یکی از این شرایط یا دیگر شرایط spo باکل شود؛ بنابراین تقاضاها برای برتری پارتو ضعیف از یک تخصیص متناوب سخت تر هستند برای رضایتمندی (بعبارت دیگر، قوی تر) از نیازمندی ها و تقاضاها برای برتری پارتو قوی از یک تخصیص متناوب. علاوه برآن جریان هایی که هر spo یک wpo است (اما هر wpo یک spo نیست) از آن جائیکه wpo کاربردهای تعریف و توصیف برای هر تخصیص از اینکه نتایج ممکن انحرافی در هیچ بهبودی از حداقل یکی از خصوصیات، کاربردهای تعریف spo فقط برای آن ها که اشتراک هر دو ی نیازمندی Wpo و نیازمندی مشخص تر (قوی تر) که حداقل یکی عدم پیشرفت را نشان می دهد، یک شکل ویژه از عدم پیشرفت، برای مثال بدتر شدنتعاریف قوی و ضعیف بهینگی ادامه می یابد برای برقراری درستی وقتی یک استنباط می کند اصطلاحی در مجموعه متن بوسیلهٔ رشته معنی شناسی: اگر یکی توصیف کند یک تخصیص که به عنوان wpo باشد و یکی ضعیف تر می سازد آن را از کسی که بوسیله تعریف به عنوان یک spo می سازد: اگر از مفاهیم تخصیص X یک wpo باشد و تخصیص x یک spo باشد هر دو درست است، سپس مفهوم پیشین کمتر بحث برانگیز است از مفهوم بعدی که حمایت می کند از بعدی یکی باید ثابت کند هر چیزی را برای حمایت قبلی. بوسیلهٔ علامت یکسان، اگرچه مفهوم قبلی حاوی دلالت کردن و (تعیین کردن) را اثبات کمتر قضیه سازنده و انتخاب کننده دربارهٔ تخصیص است.
اگر تخصیص اقتصادی در سیستمی دارای کارائی پارتو نیست یک پتانسیل و عامل بالقوه ای برای بهبود پارتو و یک افزایش در کارایی پارتو از طریق تخصیص مجدد وجود دارد. بهبودها و پیشرفت هایی برای وضعیت حداقل یک فرد بدون کاهش وضعیت خوب هیچ یک از افراد دیگر می تواند به وقوع بپیوندد.این نکته مهم است که تغییر از یک تخصیص غیر بهینه به یک تخصیص بهینه لزوماً ارتقا پارتو نیست. در جهان واقعی هیچ کس به وسیله یک تغییر مفروض در بهبود کارایی اقتصادی زیان نمی بیند ممکن است یک یا بخش های بیشتری درخواست جبران (تلافی) کنند برای مثال اگر یک تغییر در سیاست اقتصادی تلقین شود که یک حفاظت قانونی که متوقف می کند انحصار را برای خروج و متعاقب آن بازار رقابتی می شود و کارایی بیشتر می شود؛ که در این حالت وضعیت انحصارگر بدتر می شود بهر حال زیان انحصار گر بیشتر است از جبران به وسیله سود ناشی از کارائی بیشتر. بدین معنی که یک انحصارگر می تواند جبران کند زیان را در حالی که هنوز یک سود کارایی تشخیص داده شده به وسیله سایرین در اقتصاد باقی مانده که محقق می شود؛ بنابراین تقاضای هر یک از بدتر می کند سودی را که دیگران با آن مواجه می شوند. در جهان واقعی تمرین می کنند که هزینه های اساسی اصطکاکی را جبران کند آن ها همچنین می توانند منجر به تحریف انگیزه در طول زمان شوند از آن جایی که اغلب تغییرات سیاسی جهان واقعی با بازیگرانی که مربوط به اتم و روش نظری آن نیستند اتفاق می افتد. کوشش هایی برای جبران، بنابراین ممکن است به مشکلات عملی و اساسی عدم ارائه (نمایش) و خطر اخلاقی و بی کفایتی و عدم کارائی قابل توجه به عنوان رفتار فرصت طلبانه همراه با تزویر و حیله بازیگران منجر شود.نظریه جبران فرضی بخشی از کارایی کالدور – هیکس است و همچنین معیار بالقوهٔ پارتو نامیده می شود.تحت شرایط ایده آل، می توان نمایش داد که سیستم بازارهای آزاد (رقابت کامل) به سمت نتیجه کارایی پارتو هدایت می کند. این به عنوان قضیه اول والفر نامیده می شود آن ابتدا از نظریه ریاضی توسط اقتصاددانان کیفری اثبات شده است (آرو و جراد دبرو). اگرچه نتیجه با ریاضت و دقت زیاد بود ولی ثابت نشد برای اقتصاد واقعی، زیرا برای دلیل و گواه فرضیات محدودکننده لازم است (بازارها برای همهٔ کالاهای ممکن وجود دارد، همه بازارها در تعادل کامل هستند، بازارهای رقابتی کامل هستند، هزینه معامله ناچیز است، اثرات خارجی نباید وجود داشته باشد و بازار سهام باید اطلاعات کامل داشته باشد). به علاوه آن زمانی از نظر ریاضی ثابت شود که فقدان اطلاعات کامل بود یا فقدان بازارهای کامل، فروشگاه ها از نظر جنسی (نوعی، هر فروشگاهی نوعی خاص) کارایی پارتو دارند (قضیه گرین والد اسگلیتز)
این در نظر می گیرد که تحلیل های اقتصاد خرد فرض می شود که مطلوبیت افزودنی نیست و کاهشی هم نیست و فرض می شود مطلوبیت بین افراد مبادله می شود. استخدام در مبادله های مطلوبیت بین افراد هدایت می کند به مشکلات بزرگتر کالا، که عملیات سودگرانه پیشین مواجه می شود. همچنین یک سؤال پیش می آید به طوری که چگونه وزن ها تعیین شود و چه کسی وزن ها را تعیین کند همانطوری که سؤال دربارهٔ این است که چگونه مقایسه شود خوشی و لذت یا درد و رنج در بین خصوصیات فردی و افراد.کارایی در همهٔ اقتصادهای استاندارد – بنابراین به فقدان پیش رفت های پارتو بر می گردد. هیچ راهی نیست برای اظهار نظر کردن روی تخصیص نسبتاً خوب (در مفهوم عدالت توزیعی یا تساوی حقوق). یک تعادل کارا می تواند جایی باشد که یک بازیگر همهٔ کالاها را دارد و بازیگران دیگر هیچ کالایی را ندارند. (بعنوان یک مثال بی نهایت و حداکثر و حداقل)
یک پارتو ضعیف (wpo) اسماً راضی می کند استاندارد یکسان را از نبود پارتو درجه پایین برای هر تخصیص دیگری، اما برای اهداف بهینه سازی پارتو ضعیف، یک تخصیص متفاوت در نظر گرفته شده است که بهبود پارتو می باشد فقط اگر تخصیص متناوب صریحاً بوسیلهٔ همهٔ افراد ترجیح داده شود بعبارت دیگر وقتی یک تخصیص ضعیف (wpo) می باشد امکان تخصیص متناوب وجود ندارد. اینکه سود مال چه کسی است که باعث این تخصیص می شود تحقیق می یابد. بهینگی ضعیف پارتو ضعیف تر از بهینگی قوی پارتو است به این مفهوم که شرایط برای پیکرسازی (مثال) wpo ضعیف تر هستند از شرایط Spo (بهینگی قوی). هر تخصیصی که یک spo می تواند در نظر گرفته شود هم چنین شرایط این را دارد که به عنوان یک wpo باشد اما یک نخصص wpo لزوماً واجد شرایط نیست که به عنوان یک spo باشد تحت هر شکل از بهینگی پارتو برای یک تخصیص متناوب بواسطهٔ پارتو بالاتر برای تخصیص آزمون شده و بنابراین امکان تخصیص متناوب برای کاربرد به عنوان اثبات و دلیل برای اینکه تخصیص آزمون شده مقدار بهینه یک امکان از تخصیص پیکری spo را ارضا کند (برآورده کند) یکی ممکن است شباهت یک نی برای توصیف که مجموعهٔ نیازمندی ها برای پیکرهٔ سراسر مجموعه wpo را در بر می گیرد، با ملاحظه هر ویژگی نیازمندهای پیکرهٔ spo برابر با قوی یا بزرگتر از قدرت نیازمندی های پیکرهٔ wpo هستند بنابراین نیازمندی ها برای پیکرهٔ wpo منحصراً ضعیف تر از نظر (میزان) نیستند یا ضعیف تر نیستند بر طبق افراد؛ بلکه یکی ممکن است مخصوصاً آن را بیشتر توصیف کند و کاملاً در نظر بگیرید که یکی تقاضا او نیازمندها را برای برتری یک تخصیص رسیدگی می کند برطبق آن یک تعریف بر خلاف نیازمندهای برای آن برتری مطابق دیگران، مقایسه بین نیازمندی ها تعاریف نسبی و مربوطه تضاد مقایسه و قیاس است بین نیازمندی ها برای بهینگی: اثبات پستی wpo از یک تخصیص آزمون شده است، یک تخصیص متناوب باید حداقل در یکی از شرایط ویژه در زیر مجموعه Wpo با کل شود، ترجیحاً از انحصار در حداقل یا یکی از این شرایط یا دیگر شرایط spo باکل شود؛ بنابراین تقاضاها برای برتری پارتو ضعیف از یک تخصیص متناوب سخت تر هستند برای رضایتمندی (بعبارت دیگر، قوی تر) از نیازمندی ها و تقاضاها برای برتری پارتو قوی از یک تخصیص متناوب. علاوه برآن جریان هایی که هر spo یک wpo است (اما هر wpo یک spo نیست) از آن جائیکه wpo کاربردهای تعریف و توصیف برای هر تخصیص از اینکه نتایج ممکن انحرافی در هیچ بهبودی از حداقل یکی از خصوصیات، کاربردهای تعریف spo فقط برای آن ها که اشتراک هر دو ی نیازمندی Wpo و نیازمندی مشخص تر (قوی تر) که حداقل یکی عدم پیشرفت را نشان می دهد، یک شکل ویژه از عدم پیشرفت، برای مثال بدتر شدنتعاریف قوی و ضعیف بهینگی ادامه می یابد برای برقراری درستی وقتی یک استنباط می کند اصطلاحی در مجموعه متن بوسیلهٔ رشته معنی شناسی: اگر یکی توصیف کند یک تخصیص که به عنوان wpo باشد و یکی ضعیف تر می سازد آن را از کسی که بوسیله تعریف به عنوان یک spo می سازد: اگر از مفاهیم تخصیص X یک wpo باشد و تخصیص x یک spo باشد هر دو درست است، سپس مفهوم پیشین کمتر بحث برانگیز است از مفهوم بعدی که حمایت می کند از بعدی یکی باید ثابت کند هر چیزی را برای حمایت قبلی. بوسیلهٔ علامت یکسان، اگرچه مفهوم قبلی حاوی دلالت کردن و (تعیین کردن) را اثبات کمتر قضیه سازنده و انتخاب کننده دربارهٔ تخصیص است.
wiki: کارایی پارتو