برفراختن

برفراختن. [ ب َ ف َ ت َ ] ( مص مرکب ) برفرازیدن. برافراختن. برافراشتن. بلند کردن :
برفرازد چون بمیدان آلت حربت برند
رایت آلت چو آتش آفرازه بر اثیر.- سر کسی به خورشید برفراختن ؛ وی را به پایگاه بلند رساندن :
بدو گفت من چاره سازم ترا
بخورشید سر برفرازم ترا. || برآوردن. بنا کردن :
همی گفت کاکنون چه سازم ترا
یکی دخمه چون برفرازم ترا.- سر به چرخ فلک برفراختن ؛ به بلندترین پایگاه عزت رسیدن :
همی سر بچرخ فلک برفراخت
همی خویشتن شاه گیتی شناخت.- کلاه به گردون برفراختن ؛ از لحاظ شکوه و عزت و ارجمندی به بالاترین پایگاه رسیدن :
بدینگونه چون کار لشکر بساخت
بگردون کلاه کیان برفراخت.- نشستنگه به ماه برفراختن ؛ جایگاهی بسی بلند و باشکوه برآوردن :
نشستنگهی برفرازم بماه
چنان چون بود درخور تاج و گاه.و رجوع به نشستنگه شود.
|| راست نگاه داشتن ، وکنایه از غرّ و تکبر کردن. ( از یادداشت مؤلف ) :
نه همه کار تو دانی نه همه زور تراست
لنج پرباد مکن هیچ و کتف برمفراز.و رجوع به برافراختن و برفرازیدن شود.